Vanmiddag had ik het weer eens bij de hand tijdens mijn werk:

Zó'n lieve vrouw.  Kapot van verdriet om het verlies van haar man.  Nu ongeveer 5 maanden geleden.  Een gesprek waarin ze veel huilde.  Ze was haar houvast kwijt.  Haar maatje.  Ze deden alles samen, tot die vervelende rotziekte bezit van hem nam.

Het gat waar ze in viel was enorm.  Geen kinderen die haar konden opvangen.  Ze voelde zich alleen op de wereld.  En dat wás ook zo.  Hoe moeilijk is het?  Om iemand met zoveel verdriet op te vangen?  Hoe moeilijk is het om te luisteren en te begríjpen?  

Ze sloot zich op in haar huis, omdat mensen om haar heen het niet schenen te begrijpen.  Het begrip is er op dát moment dat het gebeurt, maar ben je een paar maanden verder, dan moet je maar weer normaal doen.  Alsof de wond dan al genezen is.

Opmerkingen als:  'Het leven gaat door hoor' en 'Goh, ben je nou nóg zo verdrietig?' zorgden ervoor dat ze liever thuis bleef, waar ze zichzelf kan zijn.  Ook mensen die in een boog om haar heen gingen, niet wetende wat te zeggen.  Hoe moeilijk kan het zijn, om zonder woorden, maar met een knuffel te laten voelen dat je er voor haar bent?

Ze ging zich opsluiten in haar huis, omdat ze geen mensen meer wilde zien.  'Hoe moet ik hier in vrédesnaam mee omgaan?' vroeg ze huilend.  'We hebben geen kinderen.  Daar hadden we eigenlijk nooit behoefte aan.  We hadden elkaar en verveelden ons nooit.  Daarom is het gat nu zo groot...'

'Neem een huisdier,'  zei ik.  'Ze voelen je verdriet.  Ze troosten je door hun nabijheid.  Onvoorwaardelijk, zónder agenda.'  Ik voelde hoe ze opfleurde.  'O ja, ik ben gék op dieren!' zei ze.  Ik heb een aanloopkat, die regelmatig bij me komt buurten.  Hij woont eigenlijk een stukje verderop, maar ik heb contact met de eigenaars.  Dan bellen ze me op om te vragen of hij bij me is en vragen of ie blijft slapen, zodat ze niet ongerust hoeven te zijn.  's Avonds ligt ie op de bank bij me en 's nachts komt ie heerlijk tegen me aan liggen.  Zó lief!'

'Jij gaat zelf nog wel meer dieren nemen,' zei ik.  'Ja, een goed idee.  Ik vind ze zó leuk, maar het kwam er eigenlijk nooit van.'  Het flitste al door me heen.  Ik zag haar met een hond en twee katten.  

Natuurlijk duurt een rouwproces voor de één langer dan bij de ander.  Maar je hoeft niet hoog intelligent te zijn, om te begrijpen dat iemand een troostende, gemeende knuffel nodig heeft.  Wetende er niet alleen voor te staan.  Iemand die zó dicht bij je heeft gestaan en lang deel heeft uitgemaakt van je leven, is het grootste gat dat er in iemands leven kan ontstaan als diegene wegvalt.  

Mensen voelen zich vaak alsof er een stuk van hen zelf is afgesneden.  Alsof ze constant willen pakken wat er niet meer is.  Een deel van hen is meegegaan en het andere deel dwaalt een beetje doelloos rond.  Zéker als ze dan plotseling alleen zijn.  Het valt dan voor een periode niet te overzien hóe het leven verder moet gaan.

Dieren zijn dan je beste bondgenoot, die je onvoorwaardelijke liefde geven.  Zonder oordelen.  Zonder zeuren.  Ze passen zich aan, aan jouw stemming en het lijkt alsof ze wéten dat ze in dat soort periodes niet lastig moeten zijn.  

Een mens is niet gemaakt om alleen te zijn en dieren willen ook gezelschap.  We hebben zelf ook een Portugees zwervertje.  In het begin is het best moeilijk.  Hij was aan zijn lot overgelaten.  Niemand die hem liefde gaf. Het diertje vertrouwde niemand.  Heeft voor die tijd schoppen gekregen en voelde zich niet gewenst.  Gedumpt worden en zien te overleven.  Maar stapje voor stapje win je het vertrouwen, met in die tussentijd aardig wat keer opengehaald te zijn.  Hij hoefde maar een voet te zien schuiven en hij beet erin.  Wat zou jij doen als je vaak geschopt bent?  Precies!

Hij had ook een hekel aan m'n zwager...  Het is eigenlijk één en één optellen.  Het is een man geweest die hem schopte.  Maar door veel liefde, eten en spelen (wist niet eens wat spelen wás) kwam het langzamerhand goed met hem.  Hij speelt nu zelfs met mijn Tibetaan.  's Ochtends lopen ze samen te rennen en duikelen over elkaar heen.  Zó fijn te zien dat je het dier weer gelukkig hebt gemaakt en bovenal dat ie zich weer ergens veilig voelt.

De wereld is hard en meedogenloos.  Vooral in deze tijd.  Gelúkkig is er nog steeds een grote groep mensen die wél kunnen meeleven, wél een luisterend oor hebben, want er zijn o zoveel mensen die steun nodig hebben.  

Het gebeurt 'altijd' bij een ander...  Probeer je, als je dit leest, je voor te stellen dat je leven vanaf dít moment totaal ontwricht wordt.  Je verliest een goeie vriend of vriendin of je levenspartner...  Je leeft op dat moment in een onwerkelijke roes.  Je denkt nog niet aan morgen of aan volgende maand.  Je bent in shock.  Ieder mens heeft een automatisch beschermingssysteem, die de eerste heftigheid opvangt.  Anders zou je het niet eens aankunnen.  Familie en vrienden zijn er voor je.  Er is altijd wel iemand bij je.  Dat houdt dus in dat je op dat moment, door alle afleiding, nog niet aan verwerken toekomt...

Pas als de eerste dagen en het afscheid achter de rug zijn en je de eerste dag alleen zult zijn met alleen je eigen gedachten, pas dán komt de volle waarheid binnen.  Die tijd heb je ook nodig.  Het rouwproces.  Het alleen zijn valt je zwaar.  Je zoekt afleiding.  Je bezoekt een vriend, vriendin of familielid wat vaker dan je gewend was.  En stel je dan voor, als je een aantal maanden verder bent en je nog lang niet over het verlies heen bent, dat diezelfde mensen alleen nog maar zeggen:  'Tijd heelt alle wonden.  Over een poosje kun je weer blij zijn.  Het slijt.  Je moet toch verder met je leven.  Terwijl je totaal nog niet weet hóe je verder moet.  

Juist dán heb je iemand nodig die je weer even uit dat gat tilt.  Dat gat dat niet op te vullen is.  De enige troost die je kan krijgen, is dat er iemand is die je verdriet begrijpt.  Het niet vreemd vindt dat je zo verdrietig bent.

Dat vind ik vooral ook bij oude  mensen zo erg.  Mensen die samen 50, 60 jaar samen hebben doorgebracht.  Ze zijn zó aan elkaar verknocht, dat een leven zonder elkaar ondenkbaar is.  Maar het gaat een keer gebeuren.  Eén van de twee zal totaal ontheemd en ontredderd zijn.  Naar een verzorgingstehuis moeten, omdat ze niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.  Hebben ze een hondje, dan moet die ook nog eens weg omdat dat niet toegestaan is. 

Stel je voor, dat je altijd vol in het leven hebt gestaan en álles van de één op de andere dag veranderd.  Die mensen zitten vaak in een cocon van verdriet.  Alle veiligheid, stabiliteit en liefde wordt weggerukt uit je leven.  Er zijn plotseling alleen maar vreemden, waar je dan deel van gaat uitmaken...

Daarom, vanuit de grond van mijn hart, vraag ik alle verzorgingstehuizen zich open te stellen voor het grote gemis dat mensen overvalt.  Deze mensen hebben buiten hun dagelijkse verzorging, liefde nodig!  Zij kunnen zich nog blij en gelukkig voelen als ze in ieder geval een hondenmaatje mee kunnen nemen!

Neem extra personeel aan om de hondjes eten te geven en uit te laten.  Er zijn genoeg mensen die dat willen doen.  Ook voor de hondjes zelf is het een drama hun vrouwtje of baasje kwijt te raken.  Twee levende zielen die verdriet hebben en alleen maar op hun dood wachten. 

Kijk maar eens naar ziekenhuizen die het toestaan om een dier bij hun baasje te zetten.  Het doet mentaal zóveel!  Mensen die toch al ziek  zijn of alleen staan, bloeien op door het aaien en knuffelen van dieren.

Ik zag het bij mijn eigen moeder.  Ook haar man verloren, waardoor ze spontaan aan dementie ging lijden door de schok.  Terwijl ze daar waar ze zat, toch écht met liefde werd omringt, bloeide ze compleet op als ik mijn hondjes daar mee naartoe nam.  Ik zag het ook aan de andere bewoners.  Hun ogen lichtten op bij het zien van de diertjes.  Ze wilden ze allemaal aanhalen.  Voor deze mensen een feestje op een saaie dag.

En ach, een vrouw daar, die altijd zo nors overkwam.  Ook fel uit de hoek kon komen.  Tot ze erbij was toen ik met mijn hondjes daar kwam.  Ik zag ze omhoog veren in haar stoel.  'Is dat Stippie?' vroeg ze.  Ik had zó'n medelijden met haar toen ze vertelde dat ze een zelfde hondje had gehad en niet wist waar hij was.  'Mijn dochter heeft 'm meegenomen,' zei ze dan verdrietig.

Als deze vrouw haar hondje had mee kunnen nemen, was ze veel blijer en gelukkiger geweest daar!

                  Help mensen die het moeilijk hebben!                     

        Ga er niet aan voorbij, want ooit komt jóuw dag!

                             Liefs Kitty