Als ik Google vraag 'Wát is nou eigenlijk liefde?' schiet ik meteen in de lach als ik de synoniemen hiervoor zie:  Het wordt al meteen vertaald in hartstocht en dat wordt ook gelijk weer onderverdeeld in:  liefde, opwinding, gedrevenheid, koorts, vuur, passie, vurigheid, drift, felheid, geestdrift, begeerte, manie, verzotheid, onstuimigheid, gepassioneerdheid, affectie, warmte, aandoening, sympathie, genegenheid, toegenegenheid en ingenomenheid, pfff...

We kennen het allemaal toch?  Ook jíj bent eens of vaker verliefd geweest.  Hoe simpel het ook klinkt dat verliefd worden, en het door velen bestempeld wordt als een chemische reactie van de hersenen, is niets minder waar.

Wat wél waar is, is dat eenmaal verliefd, dat zeker effect heeft op je hersenen, maar het is niet waar het gevóel vandaan komt.  Naast testosteron maak je bij verliefdheid dopamine aan.  Dit stofje zorgt er weer voor dat je je blij en zelfverzekerd voelt.  Ook maken je hersenen de zgn. 'knuffelstoffen'  oxytocine en vasopressine aan als je jouw liefde ziet, hoort, ruikt of aanraakt.

Je ontmoet iemand, die je 'hart steelt'.  Eigenlijk is dat de meest ware uitdrukking voor verliefd zijn.  Maar ook het 'hart' is niet per definitie de plek waar de liefde zich bevindt.  Het 'hart' is voor iedereen de definitie van liefde, omdat het zou kloppen voor diegene waar je verliefd op bent.

Het klópt ook sneller als je in de nabijheid van die persoon bent, maar dat is de uitwerking ervan.  Liefde zit in je gevóel!  Het komt vanuit je ziel.  Je ziel is weer verbonden met het hogere licht, de zogenaamde dimensies waar licht alleen maar bestaat uit liefde.  Dat is waar we 'allemaal' mee verbonden zijn, míts je lééft via je gevoel!

Iedereen kan verliefd worden op een andere manier ervaren.  Aangezien ik altijd leef via mijn gevoel (anders had ik nooit een medium kunnen zijn), was mijn ervaring altijd behoorlijk intens.  Haha, je kent het waarschijnlijk wel.  Nerveus zijn als je wist dat je hem weer ging zien.  In zijn buurt willen zijn en niet meer weg willen.  De dagen tellen tot je hem weer zou zien.

Toch zijn er ook mensen die niet wéten wat échte liefde is!  Zij beleven het met hun verstand.  Ze ontmoeten iemand die ze erg leuk vinden, aan de buitenkant dan.  Ze gaan er mee om, hebben seks en gaan weer.  Zolang het leuk gaat, blijven ze aan diegene hangen, maar ook even zo goed kunnen ze het gewoon opeens zat zijn en zoeken weer een ander.  Deze mensen zullen ook nooit weten wat échte liefde is.

Ik heb dat nooit begrepen.  Ik ben nu al weer zo'n jaar of 10 single.  Maar dat was vroeger toch wel even anders.  Misschien had ik ooit een te romantisch beeld van liefde, want in werkelijkheid liep het voor mij meestal anders.  Mijn eerste grote liefde vond ik op mijn 15e jaar.  Ik was helemaal verslingerd.  En knáp dat ie was!  Ik vroeg me best af wat ie in me zag.  Ik vond mezelf altijd heel gewoon, maar hij schijnbaar niet. 

Het was in de jaren '70.  Hij was 19, met een grote Harley Davidson onder z'n kont.  Ik merkte altijd dat ie behoorlijk wat bekijks had van andere meiden en begreep nooit waarom ík?  Maar langzamerhand gingen er toch scheurtjes komen in mijn verliefdheid.  Hij bleek moeilijk.  Verlegen.  En dát was iets wat me behoorlijk parten speelde. Hij kon hele gesprekken hebben met z'n zus, maar met mij dus niet. Ik miste de verbondenheid.  Het delen van alledaagse dingen. Er waren ook altijd problemen met bijvoorbeeld  feestjes van mijn werk of vrienden.  Een behoorlijke uitdaging kan ik je vertellen.  Boos worden als ik op zo'n feestje veel met anderen sprak of lachte.  Tot ik besloot om 2 jaar later het uit te maken.  Iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden.

Toen ik hem vertelde dat ik niet verder wilde, stonden de tranen in zijn ogen.  Vroeg me of ie alsjeblieft nog een kans kreeg.  Ik kreeg een gouden ring met een hartje en besefte dat ie toch heel gek op me was, alhoewel ik dat niet echt merkte.  Tja, ik was 17 en besloot het weer te proberen.  Dat resulteerde 2 jaar later in een huwelijk.  Had ik dát maar nooit gedaan.  Ik was niet gelukkig.  Voelde me meer dan eens in de steek gelaten.  Ik voelde me in een wurggreep.  Waarom kwam er zo weinig liefde van zijn kant?

Pas veel later, 13 jaar, werd het me steeds duidelijker.  Hij kón geen liefde geven, omdat ie dat in zijn jeugd ook niet gekregen had.  Zijn moeder kwam te overlijden en zijn vader had een spierziekte.  Hij had nog 3 zussen en 3 broers, die allemaal voor zichzelf moesten zorgen.  Dat is ook heel erg, maar ik kon niet zonder liefde.  En hij kon het me niet geven, dus werd ik verliefd op een ander en vroeg een scheiding aan, waar hij kapot van was.  Het ook niet begreep.

Maar de nieuwe liefde in mijn leven bleek, 20 jaar nadien, ook totaal niet bij me te passen.  Ik kon heel goed met hem praten.  Dát was een verademing.  Maar hij bleek iemand met een behoorlijk ego.  Alles gebeurde zoals hij het wilde.  Als ik het er niet mee eens was, wist hij het zo te draaien, dat er geen speld meer tussen te krijgen was. Weigerde ik om bijvoorbeeld met vakantie te gaan zonder onze hond, dan wist hij het altijd zo te regelen dat het tóch gebeurde.  En ik in de auto zitten met een brok in mijn keel.  Hij hield ook van een biertje, dat er vaak veel meer werden dan ik mee eens was.  Ik zei er niets van, maar als ie ver heen was, wist ik dat ie met andere vrouwen zou gaan zoenen.  Ik haatte dat gedrag.  Maar hij leek het heel normaal te vinden...

Ook achteraf besefte ik pas, dat ik al die jaren met een narcist te maken had gehad.  Ik wíst en vóelde hoe onzeker hij buiten de deur was, maar dat zag alleen ík.  Voor iedereen was hij een geweldige vent en iedereen was gek op hem, met name vrouwen.  Ook heb ik eens tot 5 uur 's morgens wakker gelegen.  Wachtend tot ie thuis zou komen na het trainen.  Toen hij er eindelijk was, sprong ie in bed en wilde niet meer praten.  Maar dat pikte ik niet.  Het had mijn nachtrust gekost en een verklaring was wel zo op zijn plaats.  Ik bleef net zo lang aandringen tot ie antwoord gaf.  Bleek ie de hele avond bij zijn ex gezeten te hebben om alles uit te praten.  Grrrr...  Maar toen ík een brief kreeg van mijn ex als een soort van afscheid, scheurde hij 'm in een keer door midden.

Het is dat ie ziek werd en een jaar later overleed.  Ik heb hem menselijk gezien verzorgd, maar was dit niet gebeurd...

Een 3e liefde kwam op mijn pad.  Ik voelde het vrij snel.  Dít was dat maatjes gevoel.  Na 2 maanden was het net of we al jaren bij elkaar waren.  We keken elkaar aan en dachten hetzelfde.  Zou het dan toch?

Maar ook dit werd een desillusie.  Dat is de pest als je ouder wordt.  Een nieuwe liefde brengt altijd oude bagage met zich mee.  Hij bleek een behoorlijk trauma te hebben, wat ik voelde omdat ie bij tijd en wijle zich in zich zelf terugtrok.  Dan was ie emotioneel niet bereikbaar.

Wat was er gebeurd?  Hij kwam te weten dat zijn ex vreemd ging en betrapte haar.  In zijn eigen huis.  De minnaar kreeg het te verduren.  Aangezien hij een volleerd kickbokser was en zijn gezicht aardig had toegetakeld, kreeg hij 2 jaar cel.  De ex haalde al hun geld van de bank en nam alle spullen mee.  Hij bleef berooid van alles achter.

Dit werd een grote kloof tussen ons en hoe gek ik ook op hem was, het liep op niets uit.

Hoe diep ik ook kon liefhebben, het wederzijdse heb ik nooit echt ervaren.  Toch, door mijn dagelijkse verbinding met het licht van boven, ervaar ik een liefde die alles overstijgt.  Die licht energie laat je een liefde voelen die hier tussen mensen niet geëvenaard kan worden.  

Mensen zijn wispelturig.  Als ze het uitkomt hebben ze je nodig, maar kunnen je ook laten vallen als een baksteen.  Het verneukeratieve is, dat ik eerst verliefd wordt, voordat ik iemand echt leer kennen.  Veel mensen kunnen je vriend zijn, maar als je ze nodig hebt haken ze af en zijn weer terug in hun eigen belangrijke wereldje.  Eerst ik, dan jij.

Velen in mijn omgeving vroegen me hoe het stond met de liefde...  Steevast geef ik als antwoord:  Op mijn leeftijd heeft iedereen zo zijn bagage en ik ben er klaar mee altijd door problemen of ego van de ander, het gevoel te hebben altijd op de tweede plaats te komen.  Zelf heb ik altijd gegeven, óók als ik me er niet happy bij voelde.  Waarom?  Als de ander blij was, voelde ik me ook goed.  Maar dat geldt schijnbaar meestal niet voor de ander.  Ging ik gezellig een dagje met mijn zus of vriendin de stad in, dan kon ik er donder op zeggen dat als ik thuiskwam, ik tegen een chagrijnig gezicht aan zou kijken.  Meestal zou ik dan te laat thuis zijn en waarom ik niet begreep dat hij honger had... Wég mijn blije gevoel.

Tuurlijk nam ie me als verrassing mee uit eten, maar dat was dan na een lange dag werken en bleef ik liever thuis bij de hondjes.  Maar om de goede vrede te bewaren ging ik maar mee.  Ook maakte ik mee dat ik thuis kwam en hij mijn hond had verkocht...  Je kunt je mijn reactie misschien voorstellen.  Kapot was ik daarvan.  Maar er kwam wel een onvoorstelbaar besef...  Een hond liep hem in de weg.  Hij wilde geen afleiding door een hond, hij wilde me voor zich alleen.  Vertel mij maar, hóe kan een man niet begrijpen dat mijn liefde voor hem alleen maar kapot werd gemaakt?

Wat me weleens verbaasde was dat ik nooit echt haat voelde, alleen maar intens verdriet.  Wat is er mooier en simpeler dan gewoon onvoorwaardelijke liefde geven?  Iemand, en zéker diegene die je lief hebt het geluk gunnen?  Is voor mij heel normaal.  

Ondanks dat, geloof ik nog steeds in de liefde.  Liefde die niet ontstaat in je hoofd, maar diep in je ziel.  De lichtenergie die verbonden is met het licht van boven, dat als je je er voor openstelt onvoorwaardelijk is.  Dat is wat er tussen mensen vaak fout gaat.  Als mensen alleen aan zichzelf denken, met een groot ego en gewetenloosheid, kunnen ze elkaar behoorlijk pijn doen.  

Want wáárom gaan mensen vreemd?  Bij mannen meestal om de lust, bij vrouwen gebrek aan liefde.  Ik heb me altijd afgevraagd wie het ooit verzonnen heeft om mannen en vrouwen samen te laten leven.  Ze zijn zó vreselijk verschillend!  Ik zeg dit niet in z'n algemeenheid.  Er zijn er genoeg waarbij het wel goed gaat, maar er zijn natuurlijk genoeg scheidingen.

Dan denk ik weleens aan hoe vroeger de Indianen leefden.  De vrouwen bleven met de kinderen op een vaste plaats, terwijl de mannen maanden weg konden blijven om te jagen.  Kwamen ze dan terug, dan was er voedsel én oplaaiende liefde.  Als je dag in dag uit op elkaars lip zit, is het logisch dat je soms denkt, ga alsjeblieft eens een poosje weg, dan kan ik eens lekker mijn eigen ding doen.  

Je échte maatje in je leven niet vinden zoals ik, is heel jammer, maar ook bevrijdend.  Elk mens heeft vrijheid nodig, tenminste dat is hoe ik het ervaar.  Na de dood van mijn man trokken mijn zus en zwager bij mij in.  Puur voor de gezelligheid.  Een mens is ook een kuddedier.  Alleen is ook maar alleen.  Je deelt de lasten samen en praat en lacht met elkaar, zorgt voor elkaar, zónder verplichtingen.  Ik had me spiritueel nooit zover kunnen ontwikkelen in een relatie, wat heel erg belangrijk voor me is.  

Dát is wat ik doe en wie ik ben.  Het zal mijn levensdoel wel zijn, anders had ik nooit medium kunnen worden.  Ik help mensen met hún problemen, terwijl ik zelf vrij ben!  En gelóóf me, het heeft áltijd met liefde te maken.  Er is áltijd wel iets dat hapert.  Zoals bijvoorbeeld tegenwoordig het online daten?  Het líjkt of je het voor het kiezen hebt, maar de teleurstellingen zijn over het algemeen groot.  Voor mij geen natuurlijke manier van connecten.

Ik kan er heel warm en ontroerd door raken als 2 oude mensen in hun relatie nog steeds van elkaar genieten.  Ze kunnen niet zonder elkaar.  Het bestaat!  Échte liefde bestaat nog steeds, daar ben ik van overtuigd.  Maar je moet wél diegene tegen komen in je leven.  Dán kan je Hemelse Liefde ervaren!

                             Liefs Kitty.