'Het moet niet gekker worden' is de opmerking die wij hier bijna dagelijks maken. Ik vraag me steeds meer af of we in deze maatschappij überhaupt nog iets te kiezen hebben, maar het systeem dwingt je ertoe.
Het begon eigenlijk al een aantal jaren geleden. Mijn zus slikte medicijnen voor haar bloeddruk. Maarrr... Daar hoort natuurlijk de plaspil bij. Oké, bloeddruk was te hoog, daar was geen speld tussen te krijgen.
Dat ging een tijdje eigenlijk hartstikke goed. Haar bloeddruk daalde, dus geen vuiltje aan de lucht. Maar na iets van een half jaar...
Ik werd 's ochtends wakker doordat mijn deur werd open gegooid en ik zat stijf recht overeind in bed. Verdwaasd keek ik naar mijn zus, die naar me keek met een handdoek half voor haar gezicht. 'Wil je alsjeblíeft met me meegaan naar de dokter?' vroeg ze gesmoord achter de handdoek.
'Wat? Waarvoor? Waarom zit je achter die handdoek?' Ik snapte er écht helemaal niks van, want normaal als er iets was en ze wilde een doktersbezoek, dan kon ze dat heel goed zelf regelen. Toen liet ze de handdoek zakken. Omdat ik de tranen in haar ogen zag, wist ik dat ik niet moest reageren zoals ik me op dat moment voelde en dat was dat ik een verschrikkelijke lachkriebel voelde opkomen...
Ik had haar gewoon nog nóóit zo gezien. Haar gezícht... was er net één van een Michelin-mannetje. 'Ooo, wat erg!' was het enige dat ik kon uitbrengen en ik sprong meteen uit bed. Diezelfde ochtend zaten we bij de huisarts. 'Jeetje, waar heb jíj ingezeten?' vroeg hij stom verbaasd. Maar hij wist al gauw te bevestigen dat dit om een allergische reactie ging. Hij keek haar gegevens na en besloot haar een ander soort medicijn te geven voor haar bloeddruk. Maar hij wilde wel dat ze voor de zekerheid een afspraak in het ziekenhuis maakte, om zeker te weten of haar nierfuncties goed waren.
Aan de balie haalden we haar nieuwe medicijnen op. In eerste instantie deed ze net of ze niks zag, maar ik zag het aan haar gezicht. De moeite die de assistente moest doen om niet in de lach te schieten. Ze kon even later alleen mij aankijken en zei: 'Je moet er wel even een foto van maken hoor...' Toen ik op dat moment de twinkeling in haar ogen zag, kon ik me niet meer goed houden en barstte in lachen uit. Ze was zelf zo opgelucht dat ze mee kon lachen. Gelukkig lachte mijn zus hartelijk met ons mee. Het was werkelijk net of ze een carnavalsmasker op had...
Een week later kon ze in het ziekenhuis bij de specialist terecht. Haar gezicht had inmiddels gelukkig weer de normale proporties. Ze moest eerst bloed laten prikken en daarna konden we een uur later terug voor de uitslag. Jeetje, dát was wel effe schrikken. De waardes van haar nieren waren véél te hoog. 'Ja, en wat nu?' vroeg mijn zus. De specialist was heel abrupt met zijn antwoord. 'We kijken over een paar weken nog een keer, maar ik ben toch echt bang dat je rijp bent voor dialyse...
Zó, díe hakte erin. Verslagen verlieten we de praktijkruimte. Ik had een blok op mijn maag van de spanning. Mijn eigen zus! Dialyse? We waren nog maar net door de draaideur naar buiten, toen ze koppig zei: 'Dat ga ik dus écht niet doen! Ik ga niet leven als een kasplantje, dat verrek ik!' Ik keek haar aan en we wisten (zoals wel vaker) van elkaar wat we dachten. Ik was degene die het bevestigde: 'We gaan naar Bert!'
Bert is onze redder in nood. De SCIO specialist, die door deze techniek die buiten het reguliere systeem valt, álles maar dan ook álles in het lichaam kan meten. Elk jaar laten we preventief een scan maken, dat duizenden stofjes en bacteriën kan meten. Het was hem al snel duidelijk dat ze een allergische reactie had gehad. Ook vond hij wat bacteriën in haar darmen die mede een oorzaak konden zijn. Daar kreeg ze een parasieten doder voor op kruidenbasis. De pillen voor haar bloeddruk zouden vervangen moeten worden door anderen. Daarbij hadden haar nieren het behoorlijk moeilijk gehad door de inname van medicijnen die dit veroorzaakt hadden. Mét ditzelfde SCIO apparaat is hij gaan werken aan dit fenomeen en bracht in 2 afspraken de nier waardes naar beneden. Míts ze natuurlijk andere medicijnen zou krijgen, zouden deze waarden stabiel moeten blijven.
Een week later moest ze terug naar de specialist. Je gelooft het niet wat we tóen meemaakten. Eerst natuurlijk weer bloed prikken. Ze zou daarna tijdens haar bezoek meteen de uitslag krijgen. Hij liep daarom in de tussentijd even weg om die uitslag te verifiëren. Even later zat hij weer tegenover ons achter zijn bureau. Hij keek ons niet aan en keek een beetje op zijn scherm. Plotseling begon hij vragen op mijn zus af te vuren. We voelden ons gewoon een beetje aangevallen door de manier waarop. Het waren vragen die weinig relevant waren voor waar ze voor kwam.
'Rook je?' vroeg hij heel intimiderend. Mijn zus keek hem niet begrijpend aan, maar bevestigde zijn vraag. Ik deinsde gewoon een beetje achteruit door zijn agressieve toon. 'Ik begrijp écht niet dat jullie nog zo'n gifstok in je mond dúrven te stoppen! Verschrikkelijk hoe dom mensen toch zijn!' Mijn zus bleef hem stoïcijns aankijken en reageerde: 'Daarvoor ben ik hier niet. Maar hoe is het met mijn nier waardes?' Hij reageerde er niet op en mijn zus begon aan haar relaas. Dat ze naar een natuurgenezer was geweest en dat de waarden naar beneden waren. 'Ik wil graag weten hoe het er nú voorstaat?' Schoorvoetend en zachtjes zei hij de waarden, die 3 gradaties onder de vorige meting in het ziekenhuis lagen.
We zagen zijn gezicht rood aanlopen, toen hij opstond en ontplofte. 'En ik laat één of andere kwakzalver mijn patiënten niet de vernieling in helpen!' schreeuwde hij. Het zou verbóden moeten worden!' Ik vond het prachtig hoe rustig mijn zus reageerde: 'Mijn waardes zijn toch naar beneden? Dáár gaat het om!' Ik zag ze haar tas pakken en ik stond op en liep alvast naar de deur. We wilden linea recta doorlopen naar de uitgang, maar hoorden hem ons naroepen: 'Je moet nog een nieuwe afspraak maken!' We keken allebei om en liepen gewoon door.
Níet te geloven! Wat dénkt hij wel? Dat haar lichaam van hém is? Zíj maakt de keuze: óf aan de dialyse óf met natuurlijke voedingssupplementen voorkómen! Keuze lijkt me snel gemaakt toch?
Ik heb al zóveel ervaringen met onbestemde gezondheidsproblemen die door bloedonderzoek nóóit aan het licht kwamen. Ziekte van Lyme bijvoorbeeld. 3 keer bloed laten prikken omdat ik zwaar vermoeid tot steeds uitgeputter raakte. Oók opgelost via een VEGA-test. Altijd buikpijn. Als er in het bloed niets gevonden wordt, wordt alles op stress gegooid. Via de SCIO werd duidelijk dat ik een intolerantie had voor melk, tarwe en maïs. Ik voel me nu honderd keer beter.
Dan de laatste anderhalf jaar pfff... Het was in december 2022 dat mijn zus ziek werd. En behóórlijk ziek. Het leek met de dag erger te worden. Ze zat rechtop in bed omdat ze het vreselijk benauwd had. Daardoor sliep zo ook totaal niet. Na 3 dagen kon ik het niet meer aanzien. Dat ze in bed bleef was sowieso een teken aan de wand. Dat deed ze eigenlijk nooit. Ze hobbelde altijd wel door. Ik belde de huisarts en die vroeg natuurlijk als eerste of ze koorts had. Het gekke was, dat hád ze niet. 'Bel maar weer als ze koorts krijgt.' En níets ten nadele van onze huisarts. Een betere kunnen we ons niet bedenken. Deze man staat tenminste open voor de natuurgenezing. Hij zegt altijd: 'Als het je helpt, wie ben ík dan om te zeggen dat je het níet moet doen.'
Nóg eens 3 dagen later begon ze door gebrek aan slaap te hallucineren. Ik kreeg de zenuwen. Ik weer bellen, terwijl ze nog steeds geen koorts had, maar ik kon niet langer wachten. Ik dacht, ze gaat dóód als dit nog lang duurt. Ze at niet, dronk alleen. Ze woog al nooit zoveel, maar ik zag haar daarom zienderogen afvallen. Daar blijft niets meer van over, dacht ik.
Het eerste wat ie zei: 'Ga eerst even een Covid zelftest halen, dan kunnen we dat uitsluiten. Aan het eind van de middag kom ik langs.' Ik sprong meteen in de auto. De test bleek negatief. Géén Covid. Maat wát maakte haar dan zo ziek? Toen eind van de middag onze huisarts haar zuurstof gemeten had, belde hij meteen de ambulance. Op 85% stond de meter... Ze werd met gillende sirenes weggebracht.
Er werd later gezegd dat ze het RS-virus had en een dubbele longontsteking. Ze lag 6 dagen in het ziekenhuis. Aan de zuurstof en antibiotica. Jeetje, ik schrok me kapot als ik zag hoe ze erbij lag. Toen ze weer thuis kwam, was ze sterk vermagerd en doodmoe. Ze kon niet eens lopen. Na een paar maanden begon ze weer wat beter te worden, maar ze bleef doodmoe. Ik ben natuurlijk niet voor niks paragnost en opeens kwam er in me op: CBD-olie! Tóen begon ze langzaam maar zeker op te knappen. Wát een verademing.
Een half jaartje later was ze weer aardig de oude. Tótdat ze even een stresspiek kreeg. Ze donderde weer helemaal in elkaar. Wát een frustratie! Wij weer naar onze vriend Bert. Die zag dat ze Covid had?? Ik heb een test gedaan zei ze, dusss... Hij reageerde er verder niet zo op, want hij doet dit werk, maar wil hierbij niet het reguliere systeem in de weg staan. Een heel bescheiden man. 'Jóuw lichaam, jóuw keuze meiske,' zei hij.
Lekker dan, kon ze weer opnieuw gaan opbouwen. Dan maar weer verder met de CBD-olie. Een half jaar later was ze weer redelijk de oude. Maar je voelt 'm waarschijnlijk al aankomen... Afgelopen juni werd ze weer ziek. En niet te zuinig ook. De ziekenwagen moest er weer aan te pas komen. Wéér lag ze een kleine week in het ziekenhuis. Wéér verschrikkelijk benauwd en longontsteking. Het was ook vreemd voordat ze opgenomen werd, dat ze plotseling haar benen niet meer stil kon houden. Die bleven trekbewegingen maken en ze raakte behoorlijk in paniek. Bleek dat ze ook nog eens een hartaanval had gehad. Die symptomen blijken gewoon heel anders dan bij mannen.
Maar ze kón gewoon niet naar huis. Ze kon niet meer lopen en woog nog maar 44 kg. Ze vonden het daar niet verantwoord. Dus werd besloten dat ze naar een revalidatiecentrum zou gaan. Ze kreeg nog steeds geen hap door haar keel. Dus kreeg ze alleen nog maar soep en pap, maar dat waren nog erg kleine hoeveelheden. Daar kwam nog eens bij dat er zich bij haar een behoorlijke angst had ontwikkeld. Wat niet zo vreemd was. Ze deed ook niet anders meer dan huilen.
Nadat ze 2 dagen in het revalidatiecentrum was, kreeg ze wéér een longontsteking, waardoor ze weer flink ziek was. Wéér antibiotica. Na een dag of 4 begon ze gelukkig weer wat op te knappen. Ze besloten haar boosters in de vorm van een drankje te geven. Die weerstand moest omhoog. Maar dat lukt niet in een paar dagen. Je gelooft het niet, maar een week later kreeg ze wéér een longontsteking.
Ik was bang... Bang om haar te verliezen. Ze ging alleen maar achteruit. Wat moest ik dóen? Hóe kon ik haar helpen? Ik ging diezelfde avond in meditatie en deed een kaartlegging. Er zou een flexibele man zijn en ze zou beter worden??? Wat móest ik hiermee? Bij vreemde mensen gaat dat veel makkelijker. Dan kan ik dat beter invoelen. Mijn zus, daar was ik emotioneel te veel bij betrokken. Maar ik móest iets doen! Ze was nog zó'n klein, hoopje mens.
Ik moest het los laten. Makkelijker gezegd dan gedaan. Maar ik wíst dat ik dan iets door zou krijgen. De volgende dag kwam plotseling het besef. Natúúrlijk! Bert! Een beetje lastig was het wel, want na haar laatste bezoek, ging ze niet meer terug. Verdorie, ze leek te gaan berusten. Dat nóóit! Ik begreep het, want ze was eigenlijk te uitgeput om nog te kunnen vechten.
Ik schreef hem meteen een mail, met het woord 'Help!' als onderwerp en legde de hele situatie aan hem uit. Een uurtje later kreeg ik zijn reactie (de flexibele man). 'Ik was dat traject al met haar ingegaan, maar ze liet het zelf afweten. De vraag is alleen of ze het zelf wil?' Ik reageerde meteen: 'Ik pak haar bij kop en kont en sta op de afgesproken tijd mét haar bij je op de stoep!
Ik stelde mijn zwager op de hoogte én mijn zus, maar haar reactie was lauw. Ik vóelde dat ze de moed had opgegeven. Toch haalden mijn zwager en ik haar op ín een rolstoel. Bert koppelde haar aan de SCIO en ging aan de slag. Natuurlijk zag je niet meteen resultaat, maar in de week die erop volgde mocht ze naar huis. Ze was nog niet veel, maar er was duidelijk progressie. Een week later had ze weer een afspraak bij Bert en die bevestigde haar dat ze anderhalf jaar geleden Corona had gehad. Ja, ik zelf dus ook, maar ik kreeg geen longontsteking, maar ook ik wilde niet opknappen. Twee maanden nadat ik ziek geweest was ook naar Bert. Al na één behandeling was het virus uit mijn systeem. Bij mijn zus na de derde behandeling.
Even samengevat voor jou:
De zelftest had Corona uitgesloten. Het ziekenhuis zocht daar ook niet meer op. Die zelftest is totaal niet betrouwbaar. Had het dat wél geweest, dan nóg kunnen ze je er niet van genezen. Het virus blijft in je lichaam. Daardoor zijn er velen die doodmoe blijven. Uitgeput. Niet meer kunnen werken en het grootste gedeelte van de dag op de bank hangen of in bed liggen.
Ik heb het zelf aan de lijve ondervonden. Na 6 weken was ik nog steeds moe. Ik deed wel weer alles wat ik normaal doe, maar het ging behoorlijk moeizaam. Ik kan me zéker voorstellen als je zo een jaar of langer door het leven gaat, je er toch aan gaat toegeven.
Het reguliere systeem heeft zelfs bedacht te gaan investeren in ziekenhuizen voor mensen die getroffen zijn door Corona, ziekte van Lyme en andere soorten van ziekten die in het lichaam achterblijven en daardoor een enorme nasleep hebben. Maar wat gaan ze dan doen? Pappen en nat houden. Hier een antibiotica kuurtje, een energie boost en andere symptoom bestrijdende therapieën. Maar genezing zit er niet in.
Daarom is het zo belangrijk dat ziekenhuizen zouden samenwerken met natuurgenezers. Maar hun ego belet dat. Zíj vinden dat ze té lang gestudeerd hebben om samen te moeten werken met een 'kwakzalver'. Maar dáár vergissen ze zich toch behoorlijk in. Behandelingen geven met de SCIO scan, VEGA testen, paragnosten, mediums enz. hebben ook jaren van studie nodig om dit uit te kunnen voeren. Bijvoorbeeld diegenen die met de SCIO werken, weten namelijk niet alleen de boosdoeners in je lichaam op te sporen, maar weten daarbij álles over de medicijnen (kruiden, voedingssupplementen, detoxen e.d.) die ze je meegeven om te kunnen genezen.
Er wordt daarbij voor het gemak vergeten, dat in de vorige eeuwen er maar weinig artsen aan te pas kwamen. Ook chemische medicijnen waren toen bijna nog niet in beeld. Instinctief wisten bepaalde medicijnmannen wat voor kruid er nodig was voor een bepaalde ziekte. Het grote verschil hierin is dat artsen alles wetenschappelijk benaderen. Daarom zeg ik altijd dat ik alle respect heb voor alle chirurgische ingrepen. Ga er maar aanstaan. Transplantaties, open hart operaties, dotteren, de pacemaker, alle botfracturen, hersenoperaties. Maar sommige ziektebeelden zijn gewoon niet met chemie op te lossen.
Met heel veel dank aan beiden.
Liefs Kitty.
Reactie plaatsen
Reacties