Dat is nou het láátste wat ik verwachtte, toen ik gisteren in de tandartsstoel zat...
Het begon een poosje geleden al. Ik voelde verder niets, maar als ik er op beet deed het zeer oeeee... Het leek alsof de vulling tegen mijn zenuw drukte. Dan er maar niet op bijten. Kon ook aan de andere kant.
Nergens last van. Tót er ineens een pijnscheut doorheen ging en ik in elkaar dook van de pijn. Oooo... Dit was niet echt prettig pffff... Het gekke was dat het niet constant pijn deed, dat was raar. Het trok weer weg en ik vergat het weer. Afgelopen zondag zat ik een lekkere pannenkoek met stroop te eten, toen het wéér gebeurde. Ik rende naar de badkamer en spoelde mijn mond om me van de stroop te ontdoen. Ennn... Langzaam aan trok de pijn weer weg. Héél apart.
Maar diezelfde avond kon ik niet slapen van de pijn. Ik nam 2 Paracetamol en viel in slaap. De volgende ochtend wéér geen pijn... Raar... Als je een ontsteking hebt, blijf je dat toch wel voelen zou ik zo zeggen...
Ik wilde hier natuurlijk niet mee blijven lopen, dus belde de volgende ochtend meteen mijn tandarts. Gelukkig kon ik 's middags gelijk terecht. Zoals verwacht, werd er eerst een foto gemaakt en wachtte ik op wat komen zou. Ik had me er al mee verzoend dat het een zenuwbehandeling zou worden, dus ik zou nog wel even in de stoel zitten. Maakte me ook eigenlijk niet meer zo uit. Ik wilde van die pijn af.
Ik werd eerst weer teruggestuurd naar de wachtkamer, omdat de tandarts nog met iemand anders bezig was, maar een minuut later zat ik er alweer. Tandarts kwam op z'n gemak binnen wandelen. Leuke vent trouwens. Altijd effe een praatje. Ik had op dat moment ook totáál geen pijn.
Nadat ie gevraagd had naar mijn klachten en ik mijn verhaal deed, liep ie door naar het scherm en bekeek de foto. Ik keek mee, maar snapte niet wat ik moest zien. Toen ie begon te wijzen dacht ik al: nou, daar gaan we dan pfff... 'Ik zou niet weten wat ik híeraan zou moeten doen...' Huhhh??? 'Ik neem aan dat er toch wel een ontsteking zit?' vroeg ik verbaasd. 'Nee, helemaal niet... Alles ziet er prima uit... Moet je kijken, kleine vulling... Zit mooi strak... Wijkt niet...' 'Hoe kan dat nou?' riep ik verbaasd. 'Gisteravond kon ik niet slapen van de pijn...'
'Moet je kijken,' hoorde ik hem zeggen, terwijl ie weer naar het beeld wees. 'Kijk naar die kiezen ernaast. Dát is een zenuw, die donkere plek en daar en daar... En kijk nou eens naar déze, waar je zo'n last van hebt... Er is bijna geen zenuw te zien...' 'Tja, ik zie het... Maar wat houdt dat in dan?'
'Die zenuw wordt langzamerhand gewurgd...' 'Pardón??' 'Zo noemen wij dat. Het weefsel er omheen drukt de zenuw steeds verder plat. Dat veroorzaakt ook je pijn... Heb je nu pijn?' vroeg hij plotseling. 'Nee, de hele ochtend al niet' en zag hem knikken. 'Dat bedoel ik. Je hebt 'm gisteren lekker getriggerd met je pannenkoek met stroop...' lachte hij. 'Het gaat langzaam, maar over een poosje heb je kans dat die zenuw gewoon dood is. Ik zou trouwens niet weten hoe ik dáár bij moest komen, want er is al bijna geen zenuw meer zichtbaar', zei hij lachend. 'Nou, lekker dan. Dus moet ik gewoon afwachten tot ie het begeeft?' waarop ie nog steeds lachend knikte. 'Doe maar een Paracetamol kuurtje tegen de pijn. Je merkt vanzelf wanneer de pijn ophoudt.'
Ik vond dit zó bizar. Hier had ik nog nóóit van gehoord. Onverrichterzake ben ik na nog wat napraten weer vertrokken. Voorlopig dus maar Paracetamol tegen de pijn. Ik kan soms een paar uur niks voelen en dán... zéker als ik wat eet, krimp ik ineens weer in elkaar van de pijn.
Hopen dat die rotzak maar gauw het loodje legt...
De week die erop volgde was een ramp. Ik gebruikte bij elke pijnaanval 2 Paracetamol en dan zakte het gelukkig weer. En zó raar... Aan het eind van die week liep ik 's avonds buiten met de hondjes en voelde het weer aankomen. Ik zette me onbewust al schrap voor de pijn die weer komen zou en die kwám! Zóveel pijn had het tot dan toe niet gedaan. Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Niet om uít te houden...
Na diezelfde avond maar weer een paar Paracetamols achterover gegooid te hebben, werd ik de volgende ochtend gelukkig wakker zonder pijn... De hele ochtend geen pijn... 's Middags óók geen pijn??
Ik kon het nóg niet geloven, maar na twee dagen kón het niet anders dan dat de tandarts gelijk had gehad. De pijn kwam niet meer terug. Wát een verademing! De zenuw was gewurgd!
Reactie plaatsen
Reacties