Soms is er zo VEEL wat we voelen, maar zo WEINIG wat we kunnen ZEGGEN...
Het is waar... Zéker als het om de dood gaat... Een teer onderwerp. Terwijl het toch één van de twee zekerheden zijn in ons leven... Geboorte... en dood...
Hoe ga je er mee om... Praat je er over of stop je het maar graag weg... Is het angst? Of hoort het niet bij de hectiek van het LEVEN...
Als kind weet je niet eens dat het er is. Gelukkig maar! En tóch... Als kind ligt de dood áchter je... Het kind staat er het dichtste bij... De ziel, net vanuit de lichtrijken op aarde, verenigd met het kind, is dichter bij 'huis' dan wij... Een kind is puur... Vandaar dat een kind soms zielen (geesten) van 'thuis' kan zien... Hun onzichtbare vriendje... Voor ouders zorgwekkend... Hun kind dat 'praat' tegen 'niets'... Toch houdt het alleen maar in, dat de ziel van het kind de banden met 'thuis' nog niet kan loslaten... Het 'thuis' van de onvoorwaardelijke liefde...
Ouders raken gealarmeerd... Zoeken hulp... Is mijn kind niet in orde?? Hoe ouder ze worden, hoe verder ze van 'huis' raken en opgeslokt gaan worden door het leven. Het leven waarin zoveel te leren valt... Zoveel te ervaren... Het kind is niet ziek... Het kind (de ziel) is nog in de pure vorm van 'thuis'...
De meeste zielen vergeten wat 'thuis' ooit is geweest. Een select aantal 'voelt' het... Herkennen elkaar... Zoeken elkaar... Vinden elkaar... (soulmate) Een select aantal heeft op aarde alles wat hun hartje begeert, maar kunnen toch het gevoel hebben dat ze iets missen... Heimwee hebben... Maar waarnaar? Dierbaren hebben maar tóch iets missen... Je niet compleet voelen... Je niet thuis voelen waar je bent... Altijd op zoek naar het ultieme... en het niet vinden...
Hier op aarde kan een mens verdwaald raken... Zichzelf verliezen... Zich niet verbonden voelen... Daarom is het zo belangrijk om geaard te blijven...Verbonden met de aarde... De eeuwige liefde wacht... Geduldig...
Ik herinner me uitspraken van 'nuchtere' mensen: 'Gatverdamme, als er overal geesten zijn die naar me kunnen kijken, durf ik me nooit meer uit te kleden...' Wees gerust... Er wordt niet naar je gekeken... Communicatie is alleen op telepatisch niveau... Energie... Stervende mensen ervaren niet voor niets alsof ze horen dat ze geroepen worden...
Het is erg als mensen bang zijn voor de dood... Mensen die tóch ervaren, maar het uit angst wegdrukken... Terwijl de dood alleen maar eeuwige liefde is... Niemand zou bang moeten zijn voor de dood... Het verliezen van een dierbare is vele malen ingrijpender dan de dood zelf... Maar uit ervaring wéét ik dat die dierbare bij je blijft en je beschermt...
Ik trok 'm door tot 100 km. per uur... Op een stille landweg... Mijn hoofd bij alle facetten van het leven... Níet op de weg, waarbij de rij bomen als in een flits aan me voorbij gingen... De verbazing was groot... Uit het niets... Het gezicht van mijn vader verscheen voor mijn voorruit... Vlak voor me... Zijn uitdrukking geagiteerd... Ik trapte op mijn rem totdat ik stilstond... Een gevoel van puur geluk doorspoelde me... Alle muizenissen verdwenen als sneeuw voor de zon... 'Papa... Mijn beschermengel...' sprak ik fluisterend, terwijl ik nog steeds naar mijn voorruit keek... Zijn verschijning opgelost in het niets... Zijn waarschuwing had zijn vruchten afgeworpen... Langzaam trok ik op, met een ontspannen glimlach op mijn gezicht...
Reactie plaatsen
Reacties