Je had ze allemaal... Een perfect plaatje van hoe je leven eruit moest komen te zien... Liefde... Geld... Geluk...
Liefde? Dé ideale man? Daar dácht je niet eens aan als je verliefd was... Tenminste... ík niet! Je bent veel te veel bezig met verliefd zijn. Écht alles door een roze bril zien. Maar of hij nou wel écht bij je paste? Dat kwam niet eens in me op. Je bent gewoon verliefd. Hij zag er gewéldig uit! En deed er álles aan om mijn aandacht te trekken. De meest begeerde vrijgezel van de omtrek...
Nu... Achteraf... Niet één eigenschap die bij mij paste...
Maar wanneer past iemand bij je? Is die perfecte match er eigenlijk wel? De wáre? Bestaat die eigenlijk wel? Het is maar net wie je op dat moment tegen het lijf loopt. Het had nét zo goed een andere dag, een andere plaats, een andere tijd kunnen zijn. Ben ik te veeleisend? Dat geloof ik eigenlijk niet. Niet meer... Tóen eigenlijk ook niet... Ik ging de dingen verleggen. Aangezien je gevoelens niet worden beantwoord, ging ik de leegte in mij opvullen met materialisme.
Maar dat verlangen, naar die voor mij onmisbare schouder om op uit te huilen. Die kameraadschap. De broodnodige humor. Laten dat nou de meest belangrijke dingen in een relatie voor mij blijken te zijn. Géén materialisme!! Maar leven in harmonie.
Lachen blijkt onontbeerlijk voor mij... Een tweede natuur. Het damt in, omdat je in een té serieuze relatie zit. Andere vorm van humor. Lig ik in een deuk en de ander kijkt je aan of je wel spoort...
Misschien bén ik wel gecompliceerd, zoals ik weleens te horen kreeg. Terwijl ik júist van mezelf vind, dat ik een makkelijk mens ben. Ik hou van een ongecompliceerd leven. Elke ochtend de nieuwe dag plukken en maar zien wat er op mijn pad komt. Ik benader alles positief en ontvankelijk om te leren. Ook mijn nieuwsgierigheid is een tweede natuur. Niet in de zin van wat een ander doet, maar nieuwsgierig naar het onbekende.
Ik wil alles zélf uitvinden. Meemaken. Ervaren. Ben ik gecompliceerd als ik me niet wil laten zeggen hóe ik iets moet doen? En wát ik moet doen? Ik ben geen gevangene van andermans ideeën, gedachten of principes. Wél sta ik áltijd open voor advies als ik daar om vráág. Niet als ik er níet naar vraag.
Ben ik ouderwets als ik van mijn partner verlang dat ie eerlijk en trouw is? Ben ik ouderwets omdat ik een partner voor mezelf wil? Ik ben niet de persoon voor een open relatie. Niet de persoon die als in een soort 'boer zoekt vrouw' afwacht of ik degene ben waar na maanden uiteindelijk de keuze op valt. Dan ben ik maar ouderwets als ik verlang dat een man alleen voor mij gaat. Ik wil geen tweede keus zijn.
Leer ik iemand kennen... Niet omdat ik op zoek ben. Ik bén niet op zoek. Maar hij wil me graag leren kennen. Pfff... Oké, ik wil je wel leren kennen... Maar alleen als je vrolijk en éérlijk bent... Een vrolijke lach... Ik ben góudeerlijk... Ben ik nou zó blind? Maar nee... Zelfs mijn zus en zwager mochten hem graag. Dacht werkelijk tóch weer een maatje gevonden te hebben... Eérlijk?? Há! M'n zólen!! Nee, eerst zorgen dat ik gelukkig, verliefd en blij ben... Dan me als een baksteen laten vallen!! Wég, alle energie die ik gestoken heb in alle steun en liefde in zíjn trauma...??
Laatst nog werd ik benaderd door een leuke vent. Leuke gesprekken. Zelfde kijk op het leven in een relatie. Blijkt de man dik aan het daten, in een poging zijn eerste date waar hij meteen verliefd op werd, (maar niet beantwoord) te vergeten. Vrouwen tegenkomen op social media die bijna smeken bij de groep vrouwen te mogen behoren, die volgens een lucratief testje tot zijn meest intieme vriendenkring behoren. En het is zéker geen arrogantie dat ik daarvoor bedank.
Een relatie is voor mij 'heilig'. Dán maar ouderwets! Een man moet alleen van mij zijn! Zéker niet als bezit, maar als maatje die voor me door het vuur gaat, net zoals ík doe voor iemand waar ík voor ga! Ik moet hem los kunnen laten wáár hij ook wil gaan en daar géén zorgen over hoeven te hebben. Hij moet zijn ding kunnen doen waar hij zich goed bij voelt, maar andersom ook. Dát is mijn filosofie over een hechte relatie. Een relatie waarin je kunt ademen, leven en genieten. Sámen en zónder elkaar. Maar áltijd er weer naar verlangen samen te zijn.
Een relatie mág niet inhouden dat je aan elkaar vastgeklonken zit. Een relatie betekent voor mij er voor elkaar zijn, maar even belangrijk is elkaar los kunnen laten. Ik ben een té vrije geest om gevangen te zitten in een relatie, terwijl ik van mezelf weet dat ik alles voor mijn partner over heb. Maar mijn goedheid moet niet misbruikt worden.
Ik heb een te groot hart om me alleen te wijden aan mijn partner. Ik moet weg kunnen vliegen na een telefoontje van iemand die me nodig heeft. Misschien is het niet mogelijk om met iemand zoals ik een relatie te hebben? Maar er is ónderscheid! Keuzes die je moet maken. Wat is op dát moment belangrijker... Mijn partner gezelschap houden op de bank voor de t.v.? Of iemand helpen die om hulp of een luisterend oor verlegen zit? Precíes!!
Ik wil héél andere dingen dan vroeger. Huisje, boompje, beestje is dé basis voor mij! Mijn familie en mijn dieren zijn mijn leven! Van dááruit wil ik nog zóveel doen. Ik hoor nóg de stem van een oud collegaatje, 41 jaar, na een avondje 'Sensation White' 's Morgens 'brak' op het werk: (3 kleine kinderen, eigen bedrijf, uitgaan) 'Ik geniet maar zoveel mogelijk meid. Anders ga je maar nadenken over de zin van het leven...'
Ik zal het nooit vergeten. Soms hoor ik het haar nóg zeggen, als ik weer aan het filosoferen ben. En het klopt. Daar gá je ook over nadenken.
Tenminste... ík wel! Na vele, vele bergen en dalen, groei je langzamerhand naar een bepaald besef. Een besef dat het leven niet alleen bestaat uit werken, eten, slapen, feesten, geld vergaren voor een nóg beter leven en nóg mooiere auto's, huizen, status... Ieder voor zich...
Ik mis de loyaliteit... Niet in mijn eigen omgeving! Dát zit wel snor! Ik weet nú hoe belangrijk je familie is, als je je partner door de dood moet verliezen. Ik kan me geen dierbaarder bezit voorstellen, dan door mensen opgevangen te worden als je plotseling alleen staat. Maar het gaat nu gelukkig goed met me. Oké, financieel is nog een ramp. Daar houdt ons land minder rekening mee, dan met vluchtelingen. Hoe een wéduwe zich moet zien te redden van tegen de 60 en niet meer interessant is voor de arbeidsmarkt. Rutte houdt er geen rekening mee dat ik op de bodem zit van mijn portemonée en hoe ik mijn rekeningen moet blijven betalen.
Gelukkig ben ik niet iemand die bij de pakken neer gaat zitten. Wat niet inhoudt dat de pegels zómaar binnenrollen. De rekeningen wél! Depressief ervan worden is géén optie! Elk dal wordt wel weer gevolgd door bergen. Elke dag komt gratis de zon weer op! Elke glimlach, elk vriendelijk woord, elk medeleven, elke regendruppel... Gratis! Elke dag wordt áltijd weer gevolgd door een nieuwe dag! Met nieuwe kansen, nieuwe ideeën, nieuwe energie, nieuwe moed... Onvoorwaardelijke liefde, elke nieuwe dag, van 3 kwispelende staarten... Hongerig gehinnik bij het aanbreken van weer een nieuwe, prachtige dag vol belofte... Galopperende hoeven, zwaaiende hoofden, snuivende neuzen... Dankbaar als ze je zien...
Géén klinkende munten... Géén stapels bankbiljetten... Wél de warmte van de zon... Hemelwater... Een altijd terugkerende blauwe lucht... Het groene gras... Een hondenlevenslange liefde... Een universum dat zich eindeloos uitstrekt... Vol van energie! Licht! Lucht en liefde... Er valt nog zóveel te ontdekken, te leren, te helpen, in te zien...
Voor mij staat het als een paal boven water! Ik ben hier niet alleen om voor mezelf te zorgen. Ik ben hier met een doel... Een doel waar ik stapje voor stapje de weg voor bewandel, die voor mij bedoeld is... Een weg die leidt naar meer geluk en liefde in mijn hart, dan ik ooit voor mogelijk heb gehouden...
Reactie plaatsen
Reacties