Het is niet iets waar je dagelijks over nadenkt... Het is zo normaal dat je alles kunt zien... Ik krijg altijd kippevel als ik het oude nummer 'When a Blind Man Cries' van Deep Purple hoor...
Dat raakt me. Ik betrap mezelf er iedere keer op als ik dat nummer hoor, dat ik er herhaaldelijk aan denk en probeer me er een voorstelling van de maken, terwijl het eigenlijk onvoorstelbaar is. Een leven zonder te kunnen zien. Geen zonsopgang, alleen de warmte op je huid voelen... Niet de prachtige kleuren van de zonsondergang kunnen zien... Geen sterren... Geen regenboog... Geen sneeuw... Niet het wuiven van het gras in de wind... Niet door de wind de rimpeling van het water kunnen zien...
Als je op latere leeftijd blind wordt, zijn er altijd nog de beelden die je in je hoofd bewaard, maar wat als je blind geboren wordt?? Geen beelden uit het verleden... Niet weten hoe je ouders er uitzien... Niet weten hoe je zussen of broers er uitzien... Eenzaam en alleen in je eigen donkere hoofd zitten... Gevangen in het donker. Een leven alleen van geluiden, gevoel en intuïtie, welke eigenschappen dan wel meer ontwikkeld zijn? Het raakt me altijd als ik iemand zie met een witte stok met de bekende rode ringen. Voorzichtig voelend naar obstakels.
Waar halen die mensen in vredesnaam hun positiviteit uit? Hoe zoeken ze afleiding? Lezen is een optie. Braille... Maar kan iemand die blind geboren is daar beelden bij vormen? Ik zocht het op, maar ik kreeg geen bevestigende antwoorden. Ze dromen natuurlijk net als iemand die kan zien, werd er verklaard. Diepe signalen vanuit het onderbewustzijn. Maar bekend is niet of er beelden zijn... Hoe kan iemand leven zonder levensbeelden? Zoals wij een heerlijke strandwandeling kunnen maken om onze stress kwijt te raken. Te kunnen kijken over die oneindige watervlakte, waarvan elke rimpeling of golf glinstert in de zon. Waarschijnlijk ruiken ze de zilte zeelucht beter, maar niet wetende waar die lucht vandaan komt. De wind voelen...
Wat als ze een familielid moeten missen? Wie missen ze dan? Zonder een beeld te hebben van wie ze missen? De stem... Het gehoor... De nabijheid... Als ik in het donker ben, zie ik altijd nog silhouetten. Het is nooit écht donker. Ik stel me zo voor als het écht donker is, je altijd tegen een zwarte muur op loopt. Een onzichtbare muur... Zonder deur... Zonder raam... Zonder een enkele toegang tot dat lichtpuntje...
Probeer het je eens voor te stellen, als het leven even tegen zit. Dat je altijd in het donker zou moeten leven. Dan is er eigenlijk niets meer waar je over zou durven te klagen...
Reactie plaatsen
Reacties