Mezelf opvoeden 2

15 was ik, toen ik al tot over mijn oren verliefd werd pff...  Breng me terug naar die tijd en laat me alsjeblíeft meewandelen met mezelf.  Ik leefde in een droomwereld.  Een verschrikkelijke knappe jongen met onder zijn kont een Harley Davidson.  Ik groeide als ik de jaloerse blikken zag, als ie me van school kwam halen.  Terwijl iedereen op z'n fiets of brommer stapte, stapte ik achterop die kolossale motor. 

Mijn ouders zagen het met lede ogen aan en zeiden nóg niets, omdat ze dachten dat het een bevlieging was.  Maar na 3 maanden waren we nog steeds verliefd en het zag er niet naar uit dat we elkaar los zouden laten.  Terwijl ik in mijn examenjaar zat, vlogen mijn cijfers met sprongen achteruit.  Daar stond mijn hoofd toch helemáál niet naar!  Daarom werd ik ook op het matje geroepen.  Ik moest er mee stoppen.  Ten eerste omdat ik veel te jong was, ten tweede omdat mijn cijfers slecht waren en ten derde - uiteindelijk het meest belangrijke punt - dat hij niet katholiek was...

Ooo... wat zóu ik graag in díe tijd, een poosje met mezelf meelopen...  De ellende met verliefd zijn is toch wel een soort 'blind' zijn.  Niet voor wat zichtbaar en tastbaar was...  Maar meer voor de binnenkant.  Ik kan écht niet zeggen dat hij per definitie een verkeerd mens was, maar wel een mens die achteraf totaal niet bij me paste.

Zelf ben ik altijd een 'open minded' mens geweest.  Ik draag het hart op mijn tong en genoot van het leven.  Jammer genoeg was hij vrij stil.  Dat merkte ik toen al.  Maar ja, daar ga je verder niet over nadenken op die leeftijd.  Hij was stoer, mooie kop en ik viel als een blok voor hem toen hij me benaderde.  Maar in de loop van de tijd, ging ik toch steeds meer merken dat hij verlegen was.  Niet dat ík nou zo'n zelfverzekerd meisje was, maar ik was toch heel wat toegankelijker.  Praatte snel met iemand en had het snel naar mijn zin, terwijl hij dan stil naast me zat.  Meerdere malen kreeg ik een impuls om peper in z'n r...  te stoppen!

Verjaardagen waar hij niemand kende, waren dan ook taboe.  Ik weet nog dat mijn vriendin jarig was.  Ze kwam uit een super groot gezin met 12 kinderen en als ik iets gezellig vond, was het dát wel.  Het kostte me veel moeite hem mee te krijgen.  Ik moest hem minstens een week van tevoren inlichten, zodat ie zich erop kon voorbereiden en dat zorgde nogal voor wat gesprekjes.

Bij aankomst kwam het gezellige geroezemoes in het grote huis je al tegemoet.  Alleen het gezin met de benodigde aanhang, zorgde al voor een bomvol huis.  Het unieke was, dat ze het allemaal geweldig met elkaar konden vinden en ik liet me al gauw ergens op een bank ploffen, waarna ik meteen in een gezellig gesprek belandde met een zus en een broer.  Terwijl je opgaat in de sfeer van dat moment, voel je toch constant een bepaalde gespannenheid.  Telkens werd ik afgeleid als ik in zijn richting keek en ik zijn veel te serieuze gezicht zag.  De blik die hij me toewierp sprak boekdelen en ik wist meteen hoe de vlag erbij hing, maar ik wilde opgaan in de goeie sfeer.  Ik wílde niet constant op hem hoeven te letten.  Hij was oud en wijs genoeg om zelf zijn draai te kunnen vinden, maar het leek erop of hij de hele avond wachtte op het punt van vertrek.

Misschien had ik er meer rekening mee moeten houden, maar de ergernis om niet onbekommerd van een avondje uit te kunnen genieten kreeg de overhand.  Ik stond op en liep door naar de grote woonkeuken, die ook bol stond van stemmen en gelach.  Het was al wat later op de avond en de meesten waren daar gezellig op de grond gaan zitten, dus liet ik me door mijn knieën zakken en was al snel versmolten met de rest.  Een borrel erbij en alleen maar lachen om alle flauwe grappen.  Gewoon lekker ongedwongen.

Maar op het moment dat we vertrokken, was mijn stemming omgeslagen als een blad aan een boom.  Hij was zó kwaad dat ik hem de hele avond aan zijn lot had overgelaten, dat hij met een rotgang alleen naar huis is gefietst en mij alleen in het donker achterliet.  Ik was des duivels!  Ik had niets verkeerd gedaan, alleen maar genoten van een leuke avond.  Ik nam me voor er niets over te zeggen, omdat ik wist dat het wel weer zou wegebben.  Maar leuk was het niet!

Als ik tóen had geweten wat ik nú weet, had ik er een punt achter moeten zetten.  Ik liet het gebeuren.  Ik beet niet van me af, om geen ruzie te hebben.  Want als ik érgens een hekel aan had en nóg heb, dan is het wel ruzie!  Hij was té serieus, té moeilijk voor mij.  Ik zou zó graag tegen mezelf hebben gezegd:  'Stóp ermee!!  Hier wordt je niet gelukkig van!!'