Er is niets vervelender dan je hond de hele dag door te zien krabben. Van het begin af aan was het al een heel apart hondje, mijn zwarte Tibetaanse terriër. Misschien dat het kwam door het thuis waar ze vandaan kwam, want toen ik er voor het eerst kwam keek ik mijn ogen uit. De 7 pups krioelden door een zelf gemaakt hok van ongeveer 2 x 1 meter, die bij de mensen in de huiskamer stond. 4 teefjes en 3 reutjes. Er hingen dan ook 4 flesjes met roze muisjes en 3 met blauwe muisjes aan de rand van het hok. De 2 kinderen van het gezin knuffelden de pups bijna dood, zó gek waren ze op het kleine grut. Ze waren nog maar net 4 weekjes oud toen en mijn aandacht werd steeds getrokken naar het zwarte teefje met witte borst. Natuurlijk bleek al snel dat de eigenaresse die zelf wilde houden en ik koos toen voor een totaal zwarte met een piepklein wit plukje op haar borst.
Eindelijk 4 weken later konden we onze pup, die we de naam Zazu gaven, gaan ophalen. Izzy, de Boomer, was inmiddels 3 maanden bij ons, die we natuurlijk bij ons hadden om haar alvast aan de kleine te laten wennen. Ik moet zeggen dat we echt verrast waren hoe goed er voor de kleintjes was gezorgd en hoe aandoenlijk het was hoe de kinderen afscheid namen van de 1 na laatste pup. Ik vond het gewoon rot voor ze dat ze afscheid moesten nemen.
Eenmaal thuis hadden we al snel in de gaten dat ze alleen met Izzy speelde en ons amper een blik waardig gunde. Ik was al lang blij dat het zo goed klikte met die twee, alhoewel ik Izzy's komst heel anders had ervaren. Die vroeg constante aandacht en wilde de hele dag spelen. Maar Zazu bleek al snel een heel ander geval. Zoals Izzy na 2 nachten in de bench al zindelijk was, zat Zazu 5 weken 's nachts in de bench. Elke ochtend weer hetzelfde liedje. Alles ondergepoept en geplast. Knuffel die er in lag, dekentje, krant... Elke dag moest ik het wassen en schoonmaken. Het is dat bekenden om me heen zeiden dat ik vol moest houden, anders had ik haar er al lang uitgehaald. Maar het wilde niet lukken. Het is dat de oudste kleindochter Beau Ann kwam logeren en haar om 4 uur 's nachts eruit heeft gehaald om haar te laten plassen, waarna ze haar bij haar genomen heeft. Ik wist niet wat er gebeurde, maar na die nacht was het in één keer over.
Maar haar uitlaten bleef een drama. Ik zei altijd dat ze als luiaard geboren had moeten worden, om de hele dag in een boom te hangen, want af en toe zou je haar peper in haar achterste gestopt hebben, zó traag was het kleine ding. Stond ik elke avond buiten te blauwbekken, terwijl ik wachtte tot mevrouw éindelijk eens zou gaan plassen. Tjongejonge, plássen??? Ben je gek!! Ze ging gewoon in het grint liggen slapen. Iedere keer moest ik haar optillen en op haar pootjes zetten zodat ze zou gaan plassen, maar ging dan meteen weer liggen om verder te slapen pffff...
Het was zelfs zo, dat ik haar op een dag snel moest oppakken om mee naar binnen te nemen omdat de deurbel ging. Maar daar was het dametje het niet mee eens. Ze haalde uit met dat kleine bekkie en beet me met die lekkere melknaaldjes in mijn neus. Zooooo... dat voel je wel. Toen ik binnenkwam zag ik er een straaltje bloed uitlopen. En daar bleef het niet bij. Het gebeurde daarna nóg 2 keer. Ik was dat helemaal niet gewend met mijn dieren. Ik voed ze altijd met liefde op, dus ik begreep er helemaal niks van. Wat deed ik verkeerd? Had ze soms heimwee? Echt een gek idee vond ik het niet, als ik terugdacht aan waar ze vandaan kwam.
Tijdens een telefoontje kwam ik er achter, dat ik veel te lief voor haar was. 'Je moet haar niet zo behandelen als Izzy hoor. Tibetanen moet je écht wat harder aanpakken,' zei ze. Nou, ook al vond ik het niet echt leuk om te doen, ik begon haar aan te pakken als een volwassen hond. Ik vond het zó zielig dat kleine ding op haar donder te moeten geven pffff... Maar ze had gelijk. Na een week was ze veranderd als een blad aan een boom. Lief, maar onderdanig!
Een heerlijk hondje werd het. Ze bleef kleiner dan verwacht en later hoorde ik ook van Lienke, dat het hele nest zo klein was gebleven. Maar dat maakte niet meer uit. Het was alleen heel vervelend dat ze na verloop van tijd jeuk kreeg. Zómaar... Ze krabde nóóit en opeens merkte ik dat ze dat wél deed. Maar ja, dat kan altijd wel eens, dacht ik. Ik ben nou niet de figuur die bij elk dingetje naar de dierenarts rent, dus ik keek het een poosje aan. Jammer genoeg werd het niet minder, maar juist stééds erger. Ik belde Lienke en vroeg haar om raad. Maar ze had het nog nooit bij de hand gehad. Túúrlijk! Dat had ík weer. Ze gaf me wat namen van shampoos die misschien konden helpen, maar er was niets dat hielp.
Het arme dier had geen rust meer door de jeuk. Dus toch maar naar de dierenarts. Daar kreeg ze een spuit tegen de jeuk, die 3 weken zou werken. Meestal als ze eenmaal met krabben beginnen, wordt het al gauw een gewoonte bij honden, zei hij, maar daar had ik een hard hoofd in. Ze had 3 weken rust, daarna begon het gewoon weer opnieuw. Wéér een spuit tegen de jeuk, maar er móest een oplossing gevonden worden, want volgens zijn zeggen, scheen het niet echt goed voor de hond te zijn en mocht ze er dus ook niet veel meer hebben.
Na die 3 weken, wéér hetzelfde. Ik werd er helemaal hopeloos van. Kom er maar eens achter waar dát vandaan komt! Tot 2 keer toe ander voer geprobeerd, maar dat bood óók geen soelaas. Tot ik op een dag 2 flinke bulten op haar kont ontdekte. Ik wéér naar de dierenarts, want ik heb een broertje dood aan bulten. Ben altijd bang dat het niet goed is. Nadat de bulten verwijderd waren onder narcose, liet hij het me zien... 'Wát een viezigheid wat er uitkwam,' zei hij en ik keek naar 2 drillerige ronde hoopjes. 'Ze heeft last van een overtollige talgaanmaak.' 'Huhhhh?? Een hond???' vroeg ik stomverbaasd. 'Heeft ze dáár zo'n jeuk van dan?' 'Dat zou heel goed kunnen...' 'En nu?' vroeg ik een beetje wanhopig. 'Straks zit ze helemáál onder de bulten...' 'Hou het maar een beetje in de gaten. Je moet er maar op letten als je haar borstelt. Als je dan kleine bultjes tegenkomt, probeer ze dan voorzichtig uit te knijpen net als een meeëter bij een mens.
Én dat dééd ik. En inderdaad kon je ze zó uitknijpen, maar je moest wel uitkijken dat het er uitkwam, want als ie naar binnen gedrukt werd moest ie wéér weggehaald worden. Wát een drama. En de jeuk blééf! Ik vond het zó erg voor haar, dat ze totaal geen rust meer kreeg. Ze was alleen nog maar aan het krabben, de ziel...
Ik kon het niet meer aanzien en ging zoeken op internet. Er zouden toch wel meer honden zijn die daar last van hebben? Maar overal hetzelfde verhaal. Spuiten tegen de jeuk! That's it!! Maar ik wilde het gewoon niet opgeven. Er móest iets zijn. En dat wás er!! Ik stuitte plotseling op een kleine reactie in een forum. Ene Demi die óók zo'n problemen met haar hond had gehad. Ik kon mijn beeldscherm wel zóenen toen ik het zag!! Dat ik dáár niet zélf was opgekomen? Dat is bloedzuiverend, dus... Je raad het nooit! Elke dag een bekertje KARNEMELK geven!
Het duurde 3 weken dat ik uiteindelijk bijna de moed weer opgaf, toen ik duidelijk verschil ging merken. Het krabben werd beduidend minder. De bulten bleven hoegenaamd weg. Ik voel alleen af en toe nog een soort hard stokje. Een soort meeëter op een steeltje dat ik er zó kan afkrabben. Jeetje, wat ben ik gelukkig dat ze weer normaal kan functioneren. Weer kan spelen en heerlijk relaxed ligt te slapen. Bravó voor de eenvoudige, natuurlijke oplossing!!! Én het is goedkoper dan de dierenarts en ze vind het héérlijk!!!
Reactie plaatsen
Reacties