Ooooo, wat is ie lief, maarrrr... alles wat je over honden denkt te weten, kun je overboord gooien!! En wat hebben we vaak moeten denken aan de Turkse man uit Amsterdam, die deze honden altijd gehad heeft.
'Denk eraan,' zei hij, 'een Kangal is niet te vergelijken met wélke andere hond dan ook. Je moet sowieso géén groentje zijn, maar ervaring hebben met honden!
We maakten ons er niet druk over. Ervaring genoeg... Ik kan me niet herinneren ooit zonder hond geleefd te hebben. Zelfs nog met katten erbij.
Maar er kwam toch wel iets meer bij kijken, dan alleen maar lief voor hem zijn... Van origine is de Kangal (Turkse Anatolische Herder) een bewaker. In Turkije lopen ze gewoon los in de dorpjes en bewaken de kuddes. Ze zijn er niet eens de hele dag bij, maar ze ruiken snel onraad.
Hij vertelde ons ook dat ze maar heel kort pup zijn en dat klopte ook. Na 2 weken bij ons, begon hij al echt op een grote hond te lijken. De berg zand die we hadden liggen voor de verbouwing, werd na 2 weken al zijn troon. Hij kon daar al liggen als een volwassen hond. Nieuwsgierig met zijn blik op de weg naar alles dat voorbij kwam. Het fascineerde ons al snel dat ie niet blafte naar voorbij rijdende auto's. Niet naar fietsers en ook niet naar voetgangers, alhoewel hij ze wel met zijn blik volgde tot ze uit het zicht verdwenen waren. Maar kwam er iemand voorbij met een hond of hij zag een kat... pffff, dan stonden de haren op zijn rug recht overeind.
En dan de buurman, die niet over zijn eigen oprijlaan mag lopen. Nou moet ik zeggen, dat dat ook wel een beetje aan de man zelf ligt, want hij vond het prachtig om hem op de kast te jagen... In het begin deden we hem een schokband om. Even blaffen is niet erg, maar geen half uur. Het probleem bij ons is, dat we al gauw iets zielig vinden, dus probeerden we het eerst met het piepje. De eerste keer keek hij verbaasd om zich heen, niet begrijpend waar dat vandaan kwam. Maar al snel was hij daar aan gewend en blafte vrolijk verder. Dus dan maar proberen met de laagste schok. Dat hielp. We doken zelf in elkaar als we hem hoorden janken...
Na goed advies van hondenfluisteraar Cor, begon het eindelijk tot ons door te dringen, dat we veel te lief voor hem waren en we véél consequenter moesten zijn. Dus, serieus aan het trainen gegaan. Slipketting om en hem leren op zijn plaats te gaan en te blijven. Wát een gevecht was dat! Maar we waren apetrots toen het lukte.
Toen moest het probleem met de andere 2 kleine hondjes nog aangepakt worden. Hij kon ze niet met rust laten. Die 2 laten zich natuurlijk ook niet op hun kop zitten en op het moment dat Dragon mijn zwarte Tibetaan lastig viel, vloog ze behoorlijk naar hem uit. Normaal gesproken dropen de kleintjes al weer snel af, maar we schrokken behoorlijk toen hij er grommend en behoorlijk nijdig op in ging. Ik moest dan vanaf de bank mijn been er tussen steken en hem gewoon van haar aftrappen, bang dat ie die kleine zou verwonden. Nadat dit vaker ging gebeuren, gingen de kleintjes tegen mijn benen opstaan om opgetild te worden, omdat ze niet meer langs hem heen durfden.
Cor had al door laten schemeren dat er iemand was die heel gelukkig met Dragon zou zijn. Een man die genoeg tijd had en er helemaal voor zou gaan. Maar jeetje, wij houden nou eenmaal zielsveel van onze honden. Het was fifty/fifty... Óf hij moest weg... Óf we moesten álles op alles zetten. Voor ons geen moeilijke keuze. Maar of we het gingen redden, was de grote hamvraag...
Bij toeval kwam ik er achter dat hij reageerde op een onbewuste uitspraak, die ik ook altijd gebruikte bij de kleintjes. Terwijl we met hem speelden met zijn rubberen kip en ik wilde dat hij hem losliet, zei ik onbewust 'Let op!!' en hij liet de kip op de grond vallen en keek ons nieuwsgierig aan. We waren zó verbaasd en tegelijkertijd zó blij dat ie ergens op reageerde, dat we er natuurlijk mee doorgingen. Als 1 van ons zei 'Dragon let op! Zit!! En blíjf!! dan deed ie dat. Gewéldig!! Nog maar kort hoor, maar hij dééd het!
Een poosje later zag ik dat ie Zazu (de Tibetaan) weer lastig viel en wéér zei ik 'Let op!' (terwijl zo'n uitspraak dan helemaal nergens op slaat) maar hij stopte meteen. Ik stak mijn wijsvinger naar hem op en zei nog een keer 'Pas op!' en hij liep gewoon weg. Ik wist écht niet wat me overkwam.
Nu... 2,5 jaar later...
Het blíjft een aparte hond! Tjongejonge, nog nooit zo'n eigengereide hond meegemaakt. Maar hij is zó lief en sociaal. Zelfs de póstbode vindt ie leuk haha... Maar de man is wel blij dat er een groot hek tussen hen instaat, want in z'n volle lengte ( schofthoogte 81 cm.) gaat hij er tegenaan staan en komt er nog net met zijn kop bovenuit. Met zijn oren van boven naar beneden bewegend, hijgend alsof hij lacht en zijn lange pluimstaart enthousiast in de rondte zwaaiend, nodigt hij hem uit om hem aan te halen. Hij vindt iedereen leuk en wil ook iedereen enthousiast begroeten, maar springt dan boven iemand z'n hoofd uit. Dusss... als er iemand komt, klikken we zijn riem aan zijn halsband en wordt ie ineens veel rustiger. Wil nog wel begroeten, maar blijft laag. Gewéldig!!
Alleen vorig jaar winter hadden we een probleem... Hij had nog geen ijs meegemaakt... Opeens waren we hem kwijt... We zagen 'm nog nét bij de buren achter de schuur verdwijnen... Wij er achteraan... Wát denk je zelf, moet ie gedacht hebben. Hier ben ik nog nooit geweest en ik wil gewoon effe sightseeingen pfff... We kregen hem niet te pakken. Tótdat mijn zwager hem achterna ging met de auto. Die pakte 'm bij kop en kont en gooide hem de auto in... Als ie nu nog weleens een enkele keer ontsnapt, hoeft ie alleen maar met zijn witte auto in de buurt te komen en dan loopt ie hard voor hem uit, alsof ie denkt van: 'ik ga zélf wel naar huis... níet meer in die auto'... Maar hoe los je op, dat ie niet meer over het ijs gaat?? Mijn zus en ik dachten, we slaan het ijs aan de kant wel kapot, dan kan ie er niet meer overheen... Voor een dag hielp het. De volgende dag waren de stukken weer aan elkaar gevroren en zagen we binnen vandaan, hoe ie voetje voor voetje over de ongelijke stukken begon te klauteren... Wíj weer als een speer naar buiten... Gelukkig kwam ie meteen terug toen we allebei tegelijk hard Drágon!!! riepen. Van ons mocht het héél snel gaan dooien...
Ondeugend ís en blíjft ie! Óveral moet ie bij zijn. Ga ik de paardjes voeren en ik voer ze biks, een appeltje en een worteltje, dan duwt ie tegen mijn hand, alsof ie de lekkernijen bij ze vandaan wil houden, want álles is natuurlijk voor Bassie, zoals we hem gekscherend noemen haha... Maar hij weet natuurlijk óók, dat ook híj een handje biks krijgt.
Het állerleukste is nu, dat ie eindelijk na 2 jaar, dingen begrijpt. Voor die tijd deed ie alleen waar ie zelf zin in had. Als ik de paardjes wil halen vanuit het land, hoef ik maar te zeggen: 'Dragon kom, paardjes halen!' Dan schéurt ie het land in, waarop de paardjes meteen in galop richting stal gaan. Práchtig! Hebben ze een keer niet zoveel zin om te komen en rondjes door het land blijven rennen, dan kijkt ie me aan of ie zeggen wil: 'Nou weet ik het niet meer.' Soms loopt Dragon voorop haha... Ook dán snapt ie het niet meer zo goed. Maar meestal drijft ie ze zó de stal in.
En élke ochtend nog steeds voetballen met hem pfff... Echt iets voor ons (niet dus) maar je moet er iets voor over hebben om hem een beetje zijn energie te laten kwijtraken. Van gewoon wandelen wordt ie echt niet moe, plus dat meneer je over straat trekt als ie iets ziet. Dus dat is ook geen optie. Hij vindt het gelukkig ook niet echt leuk om weg te gaan. We hebben hem ooit meegenomen naar een natuurpark. Zou ie zich lekker uit kunnen leven. Een touw van 10 meter aan zijn halsband gedaan, voor het geval dát... Als een bejaarde wijkagent liep ie naast ons haha... Hij vond het écht niet leuk. Ook in de auto vindt ie niet leuk. Laat hem maar lekker op zijn eigen stuk land, zodat ie alles in de gaten kan houden. Dáár voelt ie zich thuis! Maar goed, bij dat voetballen, dragen mijn zus en ik allebei een sneeuwschep met ons mee, omdat meneer zo fanatiek is. Het liefst rukt ie de bal uit je handen voordat we goed en wel begonnen zijn. Maar als we eenmaal bezig zijn, dan is Dragon de keeper. Schop je de bal de lucht in, dan komt ie een meter van de grond om 'm op te vangen. Soms draait ie zelfs een slag in de lucht. Wát een acrobaat! Komt de bal wat lager naar 'm toe, doet ie z'n poten bij elkaar en vangt 'm met z'n borst op! Geweldig!
Maar krijgt ie 'm te pakken in z'n bék... Nou, dat is echt lachen, want dan krijg je 'm niet meer terug. Slaat zijn poten er omheen alsof het handen zijn. Ik heb ook nog nooit een hond gezien met zulke klauwen. Hij kan ook als een echte voetballer om de bal heen draaien en dan sta je echt voor Jan Joker. Pak je de bal op met je handen (daar is dus die sneeuwschep voor als wapen) dan duikt ie op je af...
Soms wordt ie afgeleid door een eend of een kat... Kunnen we de bal weer effe arresteren pfff... We gaan net zo lang door tot zijn tong naast zijn bek hangt, want dan gaat ie binnen tenminste even liggen. Is ie niet moe genoeg, dan gaat ie in zijn mand graven naar een speeltje en duwt ie het net zo lang tegen je aan totdat je het weggooit.
Wist je dat de Kangal op de lijst staat van meest gevaarlijke honden? Whahaaa! Ja, gevaarlijk voor waterkippen. Hij vindt iedereen gewoon leuk, behalve natuurlijk als een hond grommend op hem afkomt. Dan laat ie zich natuurlijk niet op z'n kop zitten. Ik geloof inderdaad als er kwaad in hem zou zitten, dat ie door zijn kracht wel het een en ander zou kunnen aanrichten, maar dat is toch bij elke grote hond zou ik zo zeggen.
Mijn ervaring met een Kangal... Met veel liefde en veel ruimte, heb je er een gouden hond aan!! Een Kangal is zéker geen hond om op een klein plaatsje te laten bivakkeren, dan wordt ie chagrijnig. Een Kangal heeft een behoorlijk ego en dat moet je niet willen breken. Pak je hem te hardhandig aan, zal ie daar zeker niet van leren omdat zijn grote ego dat niet toestaat. Wat hij wil is een grote werf en het gevoel hebben dat hij verantwoordelijk daarvoor is én de andere dieren die daar deel van uitmaken. Hij moet zich nuttig en geliefd voelen. Dat maakt hem ook een egotripper, want álles is van hém!!
Mensen die niet genoeg ruimte en tijd hebben, zou ik sterk afraden om aan een Kangal te beginnen!! Veel mensen verkijken zich op het ras. Het is een prachtige hond, maar wil je een Kangal alleen als gezelschapshond?? Nóóit doen!! Er staan er tegenwoordig niet voor niets regelmatig op marktplaats en meestal zo op de leeftijd van 1 jaar. Met veel aandacht, liefde en heel veel geduld, zal hij met 2 jaar pas gaan luisteren. Een Kangal doet graag zijn eigen zin, heeft een groot ego en alles is van hém! Maar als je ruimte en tijd hebt en een engelengeduld, dan is het een hond uit duizenden! Hij doet er ook alles aan om de aandacht te krijgen die hij wil en steek je 1 vinger naar hem uit, dan gaat ie zelfverzekerd op zijn rug liggen en verlangt van je dat je hem eindeloos vertroeteld.
Laatst wilde mijn zus (hij is nu 2,5 jaar) voordat ze hem een kluif gaf, hem voor de gein een poot laten geven. Pfff... hij kijkt haar aan en draait daarna minachtend zijn kop om, loopt weg en gaat op de bank liggen hahaha... Alsof hij zeggen wilde: 'Als ik er zóveel voor moet doen, laat dan maar zitten.'
Met de Tibetaan speelt ie tegenwoordig graag. Dat is gelukkig ook goed gekomen. Als het te wild gaat, even de plantenspuit op z'n kop en het is zó over. Ook speelt ie graag met onze Welch-pony. Daar kan ie zo een paar keer per dag een uur mee spelen. Rennen elkaar achterna, gaat met z'n poten tegen haar rug staan terwijl ze loopt en hupt dan mee als een circushond. Maarrr... dat doet ie alleen als het mooi of droog weer is. Regen heeft ie een hekel aan en kruipt dan lekker op de bank.
We zijn zó blij dat we het gered hebben!! Onze Kangal Dragon is voor ons een heerlijke, eigenwijze, knuffelbeer!!
Reactie plaatsen
Reacties