DEMENTIE, negatief of positief??
Je zal wel meteen denken, waar hééft ze het over! Dement worden wil toch níemand?? Nee, daar heb je ook wel gelijk in. Ik moet er ook niet aan denken dat me dat zou overkomen.
Maar als ik terugdenk aan mijn lieve moeder - waar ik elke dag nog aan terug denk - dan wordt ik terug gezogen naar het moment dat ik gebeld werd door het verzorgingstehuis. De week ervoor had ik ze daar ingelicht over de dood van mijn man Gerard. Omdat ik haar wilde ontzien en ze niet meer bij machte was om de crematie bij te wonen, besloot ik een rouwkaart te sturen. Ik vroeg de verpleging de kaart te onderscheppen en onder hun toeziend oog de kaart aan haar te laten zien. Helemaal zeker was ik er niet van. Zou ze het nog wel weten? Ik wist in elk geval hoe gek ze altijd met hem was en doordat ik haar altijd 2 dagen in de week ophaalde om hier de dag door te brengen, zag ze hem ook vaak en regelmatig.
Het was de dag na de crematie dat ze belden. En...? Hoe reageerde ze?' vroeg ik met ingehouden adem. 'Ach, ze was zó verdrietig!' 'Neee...' kreunde ik, terwijl de verpleegkundige verder ging. 'Ik was bij haar en we hebben de kaart sámen gekeken. Ik heb voorgelezen wat er in stond. Ze heeft een poosje gehuild en ze vraagt steeds naar je...' Terwijl ik verschillende keren moest slikken om het brok in mijn keel weg te krijgen, nam ik een resoluut besluit. 'Ik kom eraan!'
Twintig minuten later liep ik door de hal en tuurde door het raam waar de grote huiskamer zich bevond. Mijn blik bleef op haar rusten toen ik haar aan een tafel zag zitten met nog drie andere dames, waar ze bezig waren met bloemschikken. Ik zag haar handen takjes pakken, waar ze een bosje van probeerde te maken en haar gezicht sprak boekdelen. Ik kon het niet pijlen. Op het moment dat ik door de deur naar binnenliep, hoorde ik een verzorgster zeggen: 'Kijk eens wie we dáár hebben!' waarbij ze een hand op mijn moeders' schouder legde.
Haar hoofd ging traag omhoog en op het moment dat ze me zag, brak er een lach door op haar gezicht. Haar ogen glommen van blijdschap. 'Hoi mamsie,' zei ik, terwijl ik moeite had een lach tevoorschijn te toveren, dus gaf ik haar een dikke kus op haar wang, waarbij haar handen omhoog kwamen om me vast te pakken. 'Zullen we lekker even een stukje gaan wandelen mam? Het is voorjaar. Het is zó lekker buiten.' Ze legde meteen haar handen op de tafel om zich op te drukken om te gaan staan, waarbij ik haar zachtjes terug duwde in haar stoel. 'Ik pak even een rolstoel mam. Dan halen we meteen even een jasje op je kamer,' zei ik, terwijl ik al zoekend om me heen keek. 'Die van je moeder staat op de gang,' reageerde de verzorgster die er nog steeds bijstond.
Het viel me op, terwijl ik even later de mouwen van haar jasje over haar armen schoof en de achterkant tussen de stoel en haar rug stopte, dat ze nog steeds een glimlach op haar gezicht had. Ik voelde hoe ik langzamerhand begon te ontspannen toen ik de remmen los maakte en haar omdraaide, waarna ik regelrecht naar de buitendeur liep. 'Zo, lekker even de frisse lucht in mam. Lekker weer hè?' sprak ik tegen haar achterhoofd. 'Héérlijk!' klonk het tevreden. Niet alleen zij, maar ook ík knapte er een beetje van op. We liepen altijd zo'n beetje dezelfde route. Achter het tehuis langs, waar een groot speelterrein aan grensde met een stuk verderop de bijbehorende school. Een paar hondjes renden over het gras en aan de overkant van de aangrenzende sloot, graasden op hun gemak twee pony's, terwijl een merel vanaf een tak ons uit volle borst leek toe te zingen. 'Och, dat vind ik toch zo mooi,' hoorde ik haar zachte stem.
Dankbaar duwde ik zwijgend haar rolstoel. Het was misschien vijf minuten later, dat ik plotseling van schrik bleef stilstaan. Het kwam uit het niets. Ik moest het even verwerken, de woorden die zo gewoon, net als anders in haar vraag opgesloten waren. 'Hoe is het met Gerard?' Terwijl ik de rolstoel verder over het pad duwde, reageerde ik ook zo gewoon, net als anders...
'O goed hoor mam...'
Zie mijn boek: 'Ik sterf nog liever als een hond'.
Reactie plaatsen
Reacties