Je vertellen hoe je je voelt als zoiets plotseling gebeurd?
Ik was net een gezellig weekendje weggeweest en zag het meteen aan haar gezicht, toen mijn zus me een kus gaf. Normaal gesproken kwam er altijd meteen een lach op haar gezicht, maar ze keek naar beneden. Onzeker...
Ik zocht haar blik, maar ze legde zachtjes haar hand op mijn arm, waarna ze haar blik vertwijfeld op mijn gezicht liet rusten. Mijn glimlach bevroor en ik kon haar alleen nog maar angstig aankijken.
'Is er iets?' vroeg ik bijna fluisterend. Ze knikte... 'Roxy is dood...
Ik zag haar lippen bewegen, maar wilde het niet horen. Ik wilde weglopen, maar het drong plotseling tot me door, dat haar gezicht nog steeds onbewogen stond. Haar ogen droevig. Ze wist wat de paardjes voor me betekenden. Ik zag ze ineens weer voor me... Hoe ze als veulen beschermd in het kielzog van haar moeder Gonzo rond huppelde. Met haar 4 witte sokjes, trippelde ze schichtig achter haar aan, om soms in een opwelling met haar lange benen van de grond te komen.
Het kón gewoon niet waar zijn!! Er was níets aan de hand toen ik wegging!
'Wat... wat... is er dan gebeurd?' fluisterde ik verstikt, terwijl de tranen over mijn wangen liepen. Mijn zus haalde machteloos haar schouders op. 'Ik snap er écht niks van... Vanmiddag om 2 uur liep ze gewoon nog in het land. Ik zag dat ze ging drinken en... om 5 uur toen ik ze ging voeren, was ik haar kwijt. Ik vond haar in de paddock... Daar lag ze... Ik liep naar haar toe en ze was al...
De tranen bleven stromen toen ik me omdraaide. Haar moeder Gonzo was 40 geworden. Haar dochter was pas 15...
Later vertelde iemand me, dat er een paardenvirus heerste... Dat je niets aan ze kon merken, totdat een hartstilstand zou volgen...
Reactie plaatsen
Reacties