Ken je mij??

EEN WAARGEBEURD VERHAAL!!  

Naar mijn gelijknamige boek.

Onschuldig veroordeeld voor de moord op Bart van de Laar, die bekendheid genoot als platenproducer van o.a. Babe, Luv, Benny Neyman, Corrie Konings e.a.  (Bekend als de 'Hilversumse Showbizz-Moord')

HET AANGRIJPENDE VERHAAL VAN DE STRIJD NAAR VRIJHEID!

De strijd van Martien Hunnik, die eigenlijk al op jonge leeftijd begon. Een strijd van 34 lange jaren!!

DE LANGSTLOPENDE GERECHTELIJKE DWALING OOIT!

Ik kan je wel vertellen, dat het een bijzonder moeilijke opgave was, om menig uur in die donkerbruine ogen te kijken, terwijl ik luisterde naar wat tot nu toe zijn leven was.

Donkerbruine ogen, die afwisselend donker en dof stonden van angst en machteloosheid. Glanzend van ingehouden tranen, wanneer hij vertelde over zijn overleden dochtertje, aan wie hij bij haar kistje de belofte deed zijn naam te zuiveren. Zij die zo dierbaar voor hem was. Zij die 9 maanden, 9 dagen en 9 uren gedragen werd door haar moeder en 9 maanden, 9 dagen en 9 uren het levenslicht zag.

Ook konden die donkere ogen soms oplichten als hij over haar sprak, waarbij tederheid, ontroering en dankbaarheid te lezen waren, dat zij een lichtbaken in zijn rotte leven mocht zijn. Zij die hem na zijn talrijke nachtmerries weer liet glimlachen...

Ik heb dit boek alleen kunnen schrijven, door mezelf totaal uit te schakelen en in Martien's hoofd te kruipen.  Om te voelen wat híj voelde.  Mijn god, als er iets is waar ik al helemaal niet tegen kan, dan is het wel onrecht!

Ik heb me verschillende keren moeten verbijten om door te gaan, zó'n plaatsvervangende machteloosheid als ik voelde.

Bij één van onze gesprekken, schoof Ivo bij ons aan tafel - waar we dan altijd zaten met een pot thee, een flink stuk boterkoek en ons sigaretje -  en liet zijn zelf gecomponeerde nummer horen, dat hij ook zelf met zijn waanzinnige stem zong:

BIJNA VRIJ!!

De tranen liepen over mijn wangen... 

IK VOEL ME BEVRIJD!!  IK HOOR WEER BIJ DE MAATSCHAPPIJ!!

Waren de woorden die na de uitspraak herhaaldelijk over zijn lippen kwamen.  Wát een dag!  Wát een bevrijding na 34 jaar geketend aan de noemer 'moordenaar'.

Handen werden driftig tegen elkaar geslagen in een enthousiast applaus na de bevrijdende woorden.

Het was net na half 2, dinsdag 14 juni 2016, dat de tranen van ingehouden spanning en opluchting vloeiden. Een verlossing die in woorden bijna niet te vangen is.

Door zijn tranen heen, lachte en kuste hij zijn 2 zonen.  Ik hoor hem nóg tegen hen zeggen:  'Beter een doldwaze, gekke papa, dan een papa als moordenaar.  Hebben jullie het gehoord jongens?

PAPA IS GÉÉN MOORDENAAR!!

Het kippenvel leek over mijn hele lichaam te kruipen.

Ik zag hem zijn levenspartner Ivo omhelzen, waarna ook ik niet meer kon wachten.  Het leek na alle woorden die ik geschreven had over zijn levensverhaal of ik vlinders in mijn buik had.  Een geluksgevoel voor gerechtigheid voor mijn dierbare vriend!

Hij zou zichzelf nog menigmaal moeten knijpen, om zich te realiseren dat zijn strijd voorbij was.

Om even te kunnen proeven van zijn levensverhaal, een stukje uit mijn boek 'Ken je mij??'

GRIMMIG keken de maskers hem aan en hij raakte nóg verwarder, toen de één na de ander, snel op elkaar volgende vragen begonnen te stellen.

Thijs wílde ineens geen vragen meer beantwoorden.  Hij wilde met rust gelaten worden.  Hij moest nódig zijn medicijnen hebben en sprak dat ook uit tussen flarden van verwardheid door.

'Ik zou éérst graag mijn medicijnen hebben,' sprak hij vermoeid.

'Eérst antwoord geven op onze vragen.  Pas dán krijg je je medicijnen,' klonk het als een mokerslag.

Thijs begon traag met zijn hoofd heen en weer te schudden, alsof hij hiermee het rumoer van stemmen kon verjagen, maar ze bléven maar komen.  Alsof ze met een kanonschot werden afgevuurd.

'Heeft u wel door dat u doormiddel van deze telefoontjes eigenlijk uzelf aanwijst?' klonk weer een andere stem.

'Nee, neeee... nee,' klonk het klaaglijk uit Thijs' mond.

'Jullie leggen me woorden in de mond.  Ik heb jullie alleen benaderd, omdat ik hem persoonlijk heb gekend.'

Thijs merkte dat hij niet onderbroken werd en kreeg meteen het gevoel dat hij weer vat op de situatie begon te krijgen.  Dat ze eindelijk doorkregen, dat hij zich alleen gemeld had, om hen in het onderzoek te kunnen helpen.

'Waarom geef je dan tijdens de melding in de affaire van de taxichauffeur ándere tijden door dan bij de melding van anderhalf jaar daarvoor, in de zaak Bart van de Laar?'

Thijs haalde zijn schouders op.

'Jullie overvielen me ermee.  Ik zal me vergist hebben.'

'Je líegt!!' schalde het door de kleine ruimte en er kwam een vuist terecht op de gammele tafel waaraan ze zaten.

'Het wordt tijd dat je met de billen bloot gaat, zodat we het boek kunnen sluiten en we naar huis kunnen!'

'Hééft u op de ochtend van 10 november het slachtoffer met een wapen om het leven gebracht?'

'Nééé! Néé! Néé!!  Ik héb het niet gedaan!  Ik wilde jullie alleen maar helpen de dader te pakken en omdat ik via jullie misschien psychische hulp zou krijgen!' schreeuwde hij nu.

'Nóu, psychische hulp, dáár kun je van op aan!' hoorde hij een stem zachtjes zeggen en zag hoe er twee mannen lachten.

'Bekén nou maar!  Dat scheelt een hoop tijd!' klonk de nu bulderende stem.

Het leek of Thijs' organen bibberden binnen in zijn lichaam.  Het leek of er een koude hand zijn lichaam was binnengedrongen, die zijn organen één voor één vasthield en een kou binnenbracht, die niet meer uit te drijven was.  Aan de buitenkant voelde zijn lichaam oververhit...

VOORWOORD G.G.J.A. Knoops, advocaat 19 oktober 2017:

Martinus Thijs Hunnik leerden wij, Carry Hamburger - directeur van het Knoops' Innocence Project - en ik, in 2010 kennen. Hij bracht zijn afgesloten strafzaak - een zaak die de geschiedenis ingaat als de 'Hilversumse Showbizz-moordzaak' bij ons kantoor aan om een heropening van zijn veroordeling te verkrijgen.  Martien vocht toen al vele jaren tevergeefs voor eerherstel.  Hij was onschuldig veroordeeld. Zo zei hij ons.

Wij verdiepten ons in zijn zaak en deden nieuw onderzoek.  De uitkomst van dit nieuwe onderzoek was overtuigend;  Martien was onschuldig.  Nu kwam het erop aan de rechters hiervan te overtuigen.  Deze doorbraak kwam in december 2012.  Advocaat-Generaal Mr. Van Straelen nodigde Martien, mijn collega Lizette Vosman en mij uit op zijn kantoor en vertelde dat er in 2004 een rapport door Justitie was opgemaakt dat Martien's onschuld aantoonde.  Het rapport was al die jaren in een lade blijven liggen.

Ik herinner me nog de emotie die dit bij Martien losmaakte.  Ook zal mij bijblijven de waardigheid waarmee hij dit onderging; geen woede-uitbarsting over het onrecht dat hem was aangedaan, maar beheersing en respect voor de ander.

Justitie startte hierop ook een nieuw onderzoek.  Het zou echter nog enkele jaren duren voordat het verlossende woord viel.  Jaren van wachten, jaren die veel van hem vergden en jaren van procederen voordat de definitieve onschuld van Martien door Het Hof Den Haag werd bezegeld in 2016.

Martien Thijs Hunnik werd hiermee één van de onschuldig veroordeelden in ons strafrechtsysteem; een slachtoffer van het systeem inplaats van een dader.  Voor zijn strijd betaalde hij een hoge tol; zijn gezondheid en zijn privéleven leden er ernstig onder.  Maar zijn ultieme wens kon daardoor wel uitkomen.  Hij kon in 2016 aan het graf van zijn moeder en kind zeggen dat hij geen moordenaar is en was.  Dat moment was voor Martien belangrijker dan wat dan ook.

Het tekent wie Martien is; een man met een groot hart en rechtvaardigheidsgevoel.  Voor ons, mijn collega's en mij, was het een voorrecht om hem te hebben mogen bijstaan in zijn strijd naar eerherstel.  Maar het is zijn kracht geweest dat het zover is gekomen.

VOORWOORD Peter van der Vorst 4 november 2017:

De eerste ontmoeting vond plaats op 'neutraal' terrein, in het huis van Evert Nijkamp, de eindredacteur van 'Onschuldig?!' Ook Martien wilde even de kat uit de boom kijken en 'die Van der Vorst' niet direct thuis toelaten met draaiende camera.

Tijdens het interview van ruim 2,5 uur, kroop hij steeds meer uit zijn schulp en deelde hij van A tot Z zijn verhaal.  Na afloop waren we beiden uitgeput, maar was het ijs wel definitief gebroken en was ik overtuigd van zijn verhaal.

Sindsdien hebben we iedere stap van het proces gevolgd.  Ik maakte kennis met zijn man Ivo, we waren erbij tijdens de uitspraak van de Hoge Raad, volgden hem tijdens het jaar dat hij moest wachten op de nieuwe rechtszaak en stonden we vooraan toen hij definitief door Het Hof werd vrijgesproken.  Het slotstuk van een enorme, emotionele rollercoaster.

Het is fantastisch om te zien welke last er van Martien's schouders is gevallen, sinds hij zijn vrijheid terug heeft.  Hij lacht veel meer, is minder gespannen en ook qua gezondheid is hij opgeknapt.  Hij geniet weer van het leven.  Martien is in die zin een inspiratie voor al die mensen die zich in dezelfde situatie bevinden als hij.  Zijn verhaal laat zien dat er áltijd hoop is op gerechtigheid, al moet je daar soms tientallen jaren keihard voor vechten.