paragnost-medium-kitty

Ik ben er mee geboren...

Tenminste... Daar kwam ik achter op mijn vierde jaar.  

Op mijn gedeelde slaapkamer met mijn jongere zusje - die altijd heerlijk als een blok lag te slapen, waar ik natuurlijk behoorlijk jaloers op was - leefde ik elke nacht in een nachtmerrie...

De nachten bracht ik door diep weggedoken onder de dekens, verstopt aan het voeteneind. Soms kreeg ik natuurlijk ademnood en móest ik naar boven om wat lucht te happen, waarna ik meteen weer naar beneden schoot.

Het ergste was in de winter, als het al vroeg donker was.  Want dán kwamen 'ze' tevoorschijn...  Er werd constant heen en weer gelopen...  Hakken waren duidelijk te horen op het zeil...  Platte, meer stampende voetstappen, van typische mannenschoenen...  Alleen al díe geluiden zorgden ervoor dat mijn hart in mijn keel bonkte.

Toch kwam er een nacht, dat ik het niet meer uithield daar onderaan het voeteneind.  Zo jong als ik nog was, plakten mijn haren vast aan mijn gezicht van de warmte, veroorzaakt door mijn paniek. Ik wíst dat het niet de voetstappen van mijn ouders waren, want die lagen dan al lang op bed.

Het werd dus noodzaak dat ik lucht ging happen, maar zorgde er altijd voor om voorbereid te zijn...  Mijn ogen kneep ik altijd heel strak dicht, bang om buiten de geluiden ook nog eens iets te zíen...  Ik wíst, dat als ik ze open zou doen, ik iets zou zien.  Ik vóelde dat er iemand was...

Waar ik elke nacht bang voor was werd voor mij waarheid...  Even verslapte de controle over mijn ogen en opende ze...  Ik keek recht naar de gestalte van een man...  Ik weet zelfs nú nog hoe hij er uitzag...

Hij keek ook naar mij, terwijl hij met zijn knokkels tegen de muur klopte...  

Ik was gedoemd om áltijd onderaan het voeteneind te liggen...

Natúúrlijk vertelde ik het de volgende ochtend aan mijn ouders, die met stomheid geslagen waren.  Mijn moeder probeerde me gerust te stellen en zei dat ze het zelf was geweest, omdat ze nog even bij ons was komen kijken.  Ik wíst dat het niet waar was...  Daarna is er geen woord meer over gesproken.

Pas vele jaren later kwam het pas ter sprake.  Mijn opa bleek ook in het bezit van deze gave.  Maar er werd in die tijd niets mee gedaan.  We hoorden verhalen van opa, maar niemand wist uit te leggen wat het nou werkelijk was.

Ik groeide op met heel veel angst.  Niet wetende hoe het uit te schakelen.  Niet wetende wat er de bedoeling van was.  Waarom had alleen ík er 'last' van en mijn zussen niet?

Door de jaren heen - met name in mijn tienerjaren - verdween het.  Ik kon éindelijk heerlijk slapen.  Zónder geluiden.  Zónder beelden.  Waarom?  Achteraf begreep ik dat het kwam door alles wat léuk spannend was en het naar de achtergrond verdween.  Natuurlijk niet wetende dat het op een dag gewóón weer terug zou komen.

En die dag kwám!  Zomaar vanuit het niets...  En wéér tijdens de nacht...  Al die angst van het constante gevoel dat er iemand bij me was... Alsof er iemand over me heen gebogen stond... Angst als tijdens een film iemand geketend was of in een dwangbuis zat... Het zweet brak me uit en mijn hart zat in mijn keel...

Hier kwam ik gelukkig door een aantal Hypno- en Regressie sessies, die me terugleidden naar vorige levens, weer helemaal vanaf.  Maar op bepaalde plekken waar ik kwam, kon ik zómaar overvallen worden door misselijkheid.  Het gevoel of ik ergens tegenaan liep, waar kort daarna heel negatief nieuws op volgde. 

Ik realiseerde me steeds meer dat ik er iets mee moest doen. Hoe ik hier mee moest leren omgaan. Dat het me niet te pas en te onpas zou overvallen. Wat bén ik er veel over gaan lezen, waarbij ik stuitte op een vrouw die mijn aandacht trok. Zonder nadenken sprak ik een reading af. Wat is me dáár veel duidelijk geworden. Ik schreef me ook meteen in voor een aantal meditatie avonden, waar ik heel veel van leerde. Hoe ik mezelf kan beschermen, zodat ik de bijna altijd aanwezige entiteiten bij me vandaan kon houden. Want dát zijn meestal de plaaggeesten, die mijn energie gebruikten, waardoor ik ook vaak heel moe was. 

Ook volgde ik de cursus Reiki, wat me tegelijkertijd in contact bracht met gelijkgestemden. Dat was een openbaring voor me. Ik stelde me tijdens de gehele cursus ook steeds beschikbaar als proefkonijn, want ik wilde léren! Ik moest magnetiseren en één van de medecursisten mocht ík als proefkonijn gebruiken. Door wat ik geleerd had, hield ik beide handen net boven haar buik, zonder ook maar énig benul van wat het zou kunnen veroorzaken. Het leek te simpel. Na een paar minuten gaf ze zelf aan te stoppen en ik keek haar geschrokken aan toen ik haar gezicht zag.

'Wat is er met je?' vroeg ik met ingehouden adem. Wat had ik gedáán? Toen ze antwoordde was ik met stomheid geslagen. 'Ik heb al dagen last van mijn buik en jij houdt zonder dat je het wist, precies je handen boven mijn buik... Pfff... Ik ontplof bijna...'  Wat vóelde ik me schuldig toen ik haar even later  in elkaar gedoken op de bank daar zag liggen. Onze Reiki meester kwam naar me toe en zei: 'Ga maar opletten wat er straks gaat gebeuren... Je hebt iets losgemaakt...' Ik zag haar in het half uur dat volgde tot drie keer toe naar het toilet gaan en na de vierde keer zag ik haar zienderogen opknappen... 'Ooo, wat ben ík blij dat ik dáár vanaf ben!' zei ze ineens. Het zat me al dágen dwars en wist niet hoe dat kwam, maar ik ben het kwíjt!' Ik kon niet perplexer zijn.

Het gekke was dat ik er heel onzeker over bleef. Want wat dééd ik nou eigenlijk? Diezelfde middag was er ook een medecursist plotseling naar me toegekomen met een vraag. In eerste instantie dacht ik: waarom vraagt ze míj dat? Maar ik gaf haar daarna meteen antwoord, zómaar.

Ik bleef bevestigingen zoeken, want hoe gek is dát! Ik kocht kaarten voor een spirituele beurs, waar ik met mijn zus naar toeging. We kuierden daar wat rond, waar we tot mijn verrassing mijn Reiki leraar tegen kwamen, samen met zijn vrouw. Ze keek me aan en zei meteen: 'Jij hébt iets! Ik zie het aan je ogen...'  Ik was beduusd. Later liepen we langs een stand waar man en vrouw achter stonden. Op het moment dat ik de man in zijn ogen keek zei hij: 'Jij blíjft maar bevestigingen zoeken... Dóe het gewoon!'

En dat deed ik. Ik werk nu zo'n vier jaar als spiritueel coach en wat bén ik blij dat ik mensen mag en kán helpen en hun vragen mag en kán beantwoorden...

Wat héb ik veel geleerd en ik leer nog steeds. Ik leerde dat het níet eng en angstig hoeft te zijn, maar júist het omgekeerde. Leren hoe er mee om te gaan en te beheersen, doseren en balans te vinden in een secundaire, prachtige wereld en toch met beide benen op de grond te blijven. 

Een 'ontmoeting' met een overleden collega, mijn vader die zich liet zien na zijn overlijden, ook mijn moeder die me riep en met grote frustratie van mijn kant, niet wist waarvóór ze me riep. Een paar dagen later riep ik háár en kreeg ik antwoord. Ik hoorde haar vertrouwde stem... 'Let op Izzy...'  Ik wíst wat ze bedoelde, achteraf... Izzy was mijn hondje, die ik een paar weken later moest laten inslapen. 

Natuurlijk zijn er ook negatieve dingen die je wéét, maar toch ben ik heel dankbaar deel uit te mogen maken van een wereld die komt ná het aardse bestaan, waardoor ik wéét dat mijn overleden dierbaren er áltijd zijn en waarmee ik, als het míjn tijd is, weer herenigd zal worden.

Wat zóu ik graag willen dat iederéén het wist, zodat angst voor de dood niet meer nodig is. 

 

             

                  Zit je zelf met onbeantwoorde vragen, dan help ik je graag!

                                       Geen enkele vraag is gek of vreemd.

                                 Het gaat erom dat jíj innerlijke rust vindt!

 

                                          Liefs Kitty.